Soms moeten gedachten even bezinken voor je ze in essentie kunt vatten. En soms zegt je moeder gewoon wat je zelf niet gezegd krijgt, omdat je de essentie bijvoorbeeld nooit voor mogelijk hebt gehouden. Zo blijk ik sinds vandaag ambitieus te zijn. Ambitieus, jawel, en als ik het dan in alle eerlijkheid overpeins, dan is er nog iets van ook.
"Ambition makes you look pretty ugly." Radiohead, weet u wel, en voor mij al die jaren een waarheid als een koe (niet zozeer omdat Thom Yorke het zong hoor). Maar eens je dan een dergelijk slagzinnetje geïncorporeerd hebt ("ambitie, daar doe ik niet aan mee"), vergeet je oplettend te zijn, en luister je dus nog maar half naar wat je eigenlijk wil. Je zegt dingen als: "met mijn diploma wil ik niet dít en niet dát", en voor je het weet schrijf je het soort tekst als diegene die ik gisteren schreef, hier, en blijk je in essentie fuckin' ambitieus te zijn.
Ambitieus, natuurlijk, om ten eerste van je toekomstige job een tof tijdverdrijf te maken (de zogenaamde 'hobbyjob'), maar daarnaast met de bedoeling om iets te doen met mensen waarmee je je kan verstaan, en met een doel dat je aanstaat, voor een publiek dat je niet vreemd is, in mijn geval, zo blijkt, behoorlijk elitair, cultureel verantwoord, enz. Een serieuze, op korte termijn kennelijk irreële, ambitie met andere woorden, waar mijn moeder schamper om moet lachen. Maar.. het mag niet verboden zijn ze toch na te streven, je moet je dan enkel hoeden voor de mogelijke ontgoocheling.
Het zit 'm ook in de negatieve manier waarop ik over 'n hoop dingen denk, geloof ik. Een vriend uit mijn richting (ik studeer journalistiek) heeft 'n stageplaats geregeld bij de Regionale Omroep Brabant (ROB). Als ik hem dat hoor vertellen rol ik met mijn ogen als in "goh, daar moet je je aan willen zetten". Herinneringen aan idiote reportages over Mariëtte en Josianne in het rusthuis van Haasrode flitsen voorbij, waarbij ik in niet naderbepaalde volgorde aan de woorden "kneuterig", "klein", "doodsaai", en "onbevredigend" denk. Om nog maar van "ambitieloos" te zwijgen. Nam ik het woord 'elitair' in de mond?
En daarom dus schreef ik gisteren dat ik zelfs niet voor de TTT-redactie van Humo zou willen schrijven (wat ambitie betreft, heb ik dus enkel nog maar te kennen gegeven dat ik het niet zie zitten om 1. voor een regionale zender te werken, 2. "rockjournalistiek" te bedrijven, en 3. - dat zeg ik er gewoon bij - eenkolommertjes te schrijven). Als journalist wil ik méér dan dat, jazeker(!), als ik überhaupt al wel journalist wil zijn, natuurlijk, zoals Sezaar niet onterecht opmerkt. Ik zie mezelf evengoed in een boekenwinkel werken, als ik daarbij gelukkig ben. Want dat is de overkoepelende ambitie natuurlijk: gelukkig zijn bij wat ik doe.
Oh ja, nu dit zo'n serieuze tekst geworden is - ahum - wil ik u vragen hier voor uzelf een kwinkslag aan toe te voegen. En tips voor een stageplaats zijn intussen ook steeds welkom. Als u nu een idee hebt van waarnaar ik op zoek ben, tenminste.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten