"Dit is een vriendin van mijn vriendin," zegt E. "Toen die van jouw bestaan op de hoogte werd gesteld, drong ze er op aan haar foto naar jou door te mailen."
Nu, het moet gezegd: dit is een mooi meisje. Maar het idee is toch waanzinnig. Ik kijk naar de foto van een Boliviaans meisje, in de wetenschap dat zij er haar hand niet voor zou omdraaien om als een halve mail order bride naar België te komen. "Dat is hun droom," zegt E..
"Mij vroegen ze of ik nog meer grote blonde mannen kende die single zijn. Het is hun droom om zich met zo'n man in het "rijke westen" te vestigen. Toen ik in La Paz in een wachtkamer zat, zag ik een moeder haar dochter aanporren, "begin een gesprek met die jongen". Het is zó anders."
Zelf heeft E. er G. leren kennen. Zij tasten samen de grenzen van hun intercontinentale liefde af. In de veronderstelling dat hij die graag ziet, laat G. kitcherige pasfoto's maken. Zelf moet E. opletten dat hij niet vervalt in de ironie die hem zo genegen is. "Die begrijpen ze daar niet altijd."
Of ik een foto terugstuur naar de mooie Boliviaanse die op mij, of op een andere westerling, wacht? Neen, zelfs niet zomaar om te lachen. Lange afstanden zijn niks voor mij, da's één, en als ze mijn ironische kwinkslagen ook nog eens verkeerd begrijpt, dan beland ik misschien voor ik het weet in zo'n Zuid-Amerikaanse telenovelahistorie. En dan zijn we natuurlijk niet aan de nieuw pattatjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten