Als Marie een tekstje schrijft op haar blog met als titel "Rilke", naar de Duitse dichter, dan wéét ik onmiddellijk dat de tekst over die dichter zal gaan, maar zelf denk ik ergens anders aan. Ik denk aan een busrit, enkele jaren terug. Ik leg het u allemaal uit.
De nachtbus was het, die me naar huis moest brengen. Het was een van die zeldzame avonden geweest waarop ik had willen drinken. En omdat ik qua drank niks kon verdragen was ik een beetje tipsy op die bus en ging de realiteit met mij aan de haal. Rilke zat voor me, enkele banken, met twee jongens waarvan ze niet kon afblijven. Tot mijn ontgoocheling, op dat moment, want mooie Rilke knauwde aan haar schoonheid op die manier. Die jongens waren - zo zeg je dat dan - niks voor haar.
Dat zou ik haar op dat moment echter niet gaan vertellen, want ik had twee pintjes op en bovendien zat ik daar wel goed, zo. Van op mijn plek had ik namelijk een redelijk riante inkijk in haar broek, jawel, en wat ik zag waren één turkooizen string en de rest denkt u er zelf maar bij.
Twintig lange minuten waren het, die maken dat ik kennelijk nooit meer niét aan die anekdote zal moeten denken als ik over de schrijver-dichter lees, dan wel hoor praten. Gelukkig krijgt u er blogwise mijn gezichtsuitdrukking op het betreffende moment niet bij. Al heb ik daar voor mezelf wel enig vertrouwen in.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Ik ken ook een vrouw die Rilke heet. Een minstens even mooie vrouw, als is ze waarschijnlijk anders mooi dan jouw Rilke. Bij mij ging het omgekeerd: Rilke was mijn extra mama, pas later ontdekte ik dat er ook een dichter was :)
Ook ik ken een Rilke. Het eerste wat ik haar zei was 'he, de dichter', 'ja' zei ze.
Mooi is dat ,als je ouders je naar een dichter noemen.
ha, treft dat dat ik net "de cornet" aan het herlezen ben :)
"reiten reiten reiten..."
Een reactie posten