Tussen Tremelo en Charleroi

Eindelijk lees ik "Arm Wallonië", het boek van journalist Pascal Verbeken dat enkele jaren geleden "net op tijd" kwam, aldus Guido Van Meir, alias Corneel uit Humo, op de achterflap. Ik was hier bijzonder benieuwd naar en het boek lost de verwachtingen netjes in. De poëzie en de menselijkheid spatten ervan af, zeg maar. Hieronder enkele fragmentjes die ik in het boek met afschuwelijke ezelsoren aanduidde (ik ben pas halfweg).

"Over heel Europa is Vlaanderen een sterke merknaam van xenofobie geworden. Terwijl onze contreien doorgaans geen enkele belangstelling opwekken in de buitenlandse media, komen op verkiezingsdagen honderden journalisten uit uiteenlopende plaatsen vanuit Oslo tot Athene de schade opmeten."

"Een Brusselse wegenwachter van Touring vertelde me ooit over de diepste angsten van de Vlaamse automobilist. In zijn top vijf stond ondermeer: motorpech op het ringviaduct van Charleroi. De Vlaming was niet zozeer bang voor een acute aanval van hoogtevrees, maar voelde zijn benen slap worden door het onheil dat Charleroi oproept."

"Een paar maanden geleden haalde een Waal nog eens de voorpagina’s van de Vlaamse kranten. (..) De man woont hier in de buurt: Serge Régnier, zevenenveertig jaar, werkloos, vader van dertig kinderen bij drie vrouwen, trekker van 3000 euro kinderbijslag per maand. Met zijn hele stam ging hij trots poseren voor de Vlaamse fotografen, nietsvermoedend van de streek die hem op dat moment werd geleverd."

"De staking bij Splintex leidde tot wanhoopsdaden. Zo sloot een arbeider zich met zijn dochter op in de refter tot de directie zijn ontslag zou herroepen."

"Op zijn derde verhuisde hij met zijn ouders naar Charleroi, waar hij opgroeide als Waal. Vader Julien was het pendelen naar de koolmijn van Gilly beu. Elke dag reed hij als knoestige flandiren met de fiets heen en terug tussen Tremelo en Charleroi. 164 km kasseien en grind.
“Hij zat acht uur per dag in het zadel, en werkte nog eens acht uur in de mijn,” herinnert Florent zich. “Tien jaar lang heeft hij dat volgehouden tot hij het niet meer kon opbrengen en we naar Wallonië verhuisden.”"