De hoofdtaak van prinses Mathilde. Haar man die het er al wat moeilijker mee heeft. Prins Laurent die het nog vervelender vindt om te lachen, te klappen, te fluisteren, geïnteresseerd te zijn, blij te zijn, vriendelijk te zijn, uren aan tafel te zitten, in gezelschap, in functie van ambassadeur. En ikzelf die de hand van prinses Maria Laura zou afslaan, omdat ik dergelijk bestaan niet wens te leiden, doch van tijd tot tijd een toegift doe, al was het maar om m'n discipline te testen, om mezelf te harden en omdat ik er eenvoudigweg in beland zonder dat ik er iets kan tegen beginnen.
Een hele tijd aan tafel zitten in onbekend gezelschap (je mag niet op je horloge kijken, enkel als dat je wordt gevraagd), zo onzichtbaar mogelijk blijven (niemand storen, hoeft niet, maar wordt dikwijls verwacht), wegdromen (doe je vanzelfsprekend, en wel volledig bewust), je een Russische mail order bride voelen die door een nette Vlaming voor 2000 euro naar hier werd gehaald, en je op je tweede dag in het land nog ijverig kwijten van je taak niet tegen te stribbelen bij alles wat je intrinsiek niet zint.
Een parallel trekken tussen jezelf, prinses Mathilde en een verhandelde Russische schone. Lijden - ahum - en er helemaal in op willen gaan. Nieuwsgierig zijn naar leed, omdat je Marcel Proust wilt leren kennen. Dankbaar zijn, wel ja, voor deze situatie waarin je anders zelden nog belandt. Dankbaar dus voor het op de tanden moeten bijten, voor de gelegenheid om te streven, het welopgevoede kind te mogen spelen, wachten op een koekje van de bazin.
En mocht je het toch niet leuk vinden, dan zou je het nooit zeggen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten