Hoe liggen de Roemeense bospaden er nog bij, die ik ooit onder mijn schoenzolen fijnmaalde? Zo beeldend denk ik er niet vaak over na, maar de nieuwsgierigheid die is er hoe langer hoe meer. Ik wil er opnieuw naartoe en het hoeft niet Roemenië te zijn, niet de reis die ik al eens maakte al zou dat wel fantastisch zijn. Het zijn bomen, paden om op te verdwalen, voor lange tijd en die zijn overal.
Er is muziek bij, maar die moet nieuw zijn. Het is geen muziek die me aan een verleden mag herinneren, maar hoe ze moet klinken weet ik nog niet. Rustig, ruraal, tribaal, wat betekenen al die woorden. Zo ongeveer. Anoniem ook, instrumentaal. Het is muziek die zoemt en zich nergens mee bemoeit.
Op mijn reis heb ik niet het gevoel dat ik ooit terugkeer. Wat ik achter mij gelaten heb - mijn thuis, mijn leven, mijn vrienden - verdwijnt in mijn geheugen, wordt elke dag kleiner en maakt plaats voor nieuwe impulsen, de natuur.
Ik maak die reis alleen, ik wil geen enkele zin meer uitspreken die ik ooit tevoren al eens uitsprak. Geen grappen meer die ik al duizend keer gemaakt heb met vrienden. Het lijkt wel of ik taal volledig achter me wil laten dan. Het lijkt wel of ik alles wat ik nu in m'n leven doe dan achter me wil laten.
En zo'n verlangen heb ik dus zo nu en dan. U moest het maar eens met me delen, toevallig.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
ik deel het helemaal
toevallig
Een reactie posten