Onbeperkte werkloosheidsuitkeringen moet men geval per geval bekijken. Daarover een algemene regel opstellen is voorbijgaan aan de realiteit. Er zijn werklozen, en ik heb er zo leren kennen, anders maakte ik er niet zo'n punt van, die ze met een stok zouden moeten achtervolgen om ze tot bij een werkplaats te krijgen. Er zijn werklozen, weet ik nu, waarop de VDAB als een dodelijke teek zou moeten neerstrijken. Werklozen zijn dat die het verdienen om twee weken halfverlamd op intensieve te liggen van zo'n tekenbeet. Als ze daarna maar tot inkeer komen, iets aanvangen met hun dagen.Ik kwam thuis om 14u, de werklozen waren er, ik kwam thuis om 18u, de werklozen waren er. Maanden later kwam ik om 16u thuis, de werklozen waren er nog steeds. Ze zaten en ze praatten en de afwas lieten ze staan, die was voor mij. Ze waren luid, ze maakten alles vuil, kapot. De glazen bleven gebroken op de grond liggen, de Frosties verspreid over de tafel als betrof het kunst. De toekomstplannen waren vaag, lees onbestaand. De instanties waren sloom en stuurden nu en dan een betekenisloze brief.
Er was geen reden, zegden de doppers, waarom ze zouden werken. Het bedrag dat ze zouden verdienen met werken woog niet op tegen het bedrag dat ze ontvingen om niet te werken. Ze kregen heel wat geld om ketchup op mijn keukenvloer te laten lekken, al zeg ik het zelf. Misschien hadden ze meer geld van de staat moeten krijgen wanneer ze de energie hadden gehad die ketchup ook weer op te kuisen. De toestand deprimeerde me, zigzaggend tussen ketchupvlekken, Frostieskunst en mensen met de mentale bezigheid van een parkiet.
Ik heb ze buiten laten zetten, uiteindelijk. Wellicht vond ik dáárom mijn fiets niet terug vanmorgen.
1 opmerking:
Heerlijke titel, lekker politiek incorrect stuk.
Een reactie posten