zondag 7 december 2008

Half time behangers van mijn geest

Het is zover, denk ik. Al een tijdje eigenlijk. Vroeger begreep ik niet hoe mensen die mijn ouders zouden kunnen zijn weliswaar een gigantische verzameling platen hadden, maar daar in feite nog amper in op leken te gaan. Ik kon met hen over muziek praten, maar van de huidige scene wisten ze haast niks meer en hun algehele interesse was, zeg maar, gewoon tanende. Nu begrijp ik dat, dat die interesse kan wegebben, nu ik voel dat het voor mij ook al niet meer zó hoeft.

't Is te zeggen: ik ben geen vijftig en ik ben eigenlijk permanent muziek aan het beluisteren. Maar waar ik naar verwijs is het fanatiek opgaan in een artiest en er alles van te weten willen komen, het dwepen. Ik heb dat eigenlijk nooit gedaan, maar nu verdwijnt het helemaal. Dat is zo sinds ik me heb bedacht dat mensen die vinden dat ze muziek moeten kunnen maken, die om die reden geen "gewone" job hoeven te doen, er maar beter voor kunnen zorgen dat ze zeer relevant bezig zijn. En laat dat nu heel dikwijls niet het geval zijn.

Een voetballer wil ik zien voetballen, die moet niet met zijn kop in mijn krant staan, ik zal niet snel geïnteresseerd zijn in wat hij te zeggen heeft. Het was lang anders met muzikanten en eigenlijk is het dat nog. Muzikanten, kunstenaars, zijn mensen die denken en scheppen. Ze doen dat vanuit hun eigen ideeën en soms kan het interessant zijn om hen daarover bezig te horen. Soms, zeg ik, want vaak ook helemaal niet bijzonder. Soms is een politicus, een wetenschapper, een schrijver of wie dan ook veel interessanter. Vooral naar mensen die iets 'wezenlijks bijdragen' ben ik tegenwoordig geneigd te luisteren.

Muzikanten zijn vaak die mensen die zich buiten de dingen zetten. Zij scheppen weliswaar, maar ze scheppen niet fundamenteel. Hoeft dat dan? Welnee. Maar hen buitenproportionele aandacht geven voor het scheppen van 'niets fundamenteels', dat nu ook weer niet als het aan mij ligt. Ik voel heel sterk dat het symbool 'de muzikant' bij mij in een bredere context vervalt, zijn relativiteit terugvindt en minder belangrijk wordt. Ze zijn de full timebehangers van mijn geest, dat wel en dat blijft zo, maar op een dag zal ook dat wellicht afnemen. En ik kan daar nu al mee leven.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

In mijn drafts zit al een tijdje een stukje dat het niet is omdat ik niet meer blog over muziek ik er niet meer mee bezig ben. Dat ben ik dagelijks.

Maar dan idd wel met de muziek en niet met wie is wie.

Mmnn, merci voor de motivatie om dit logje zvm af te werken.

Anoniem zei

Ik geef toe: ik ben een freak op dat gebied. Als ik op reis ga naar een land, wil ik alles weten over dat land. Als ik tijdens het blokken een persoonsnaam tegenkom, wil ik alles over die persoon weten (zgn. "achtergrond"). Als ik luister naar een band, dan wil ik alles over die band weten. Het idool uithangen gaat nog een stap verder. Zelfrespect vind ik ook nog altijd belangrijk, dus ookal zijn er bepaalde groepen die ik ten zeerste apprecieer en respecteer, ik ga ze niet aanbidden met posters van zangers, met tatouages, brieven, mails of wat weet ik niet allemaal.