Kwartiertje drijfveer

Onder de douche bedacht ik me dat ik maar eens aan mijn debuutroman moest beginnen. Scenario's en verhaallijnen dwaalden door mijn hoofd, verdwenen even snel als ze gekomen waren. Tijdens het afdrogen was ik al niet meer zo zeker of ik die dag daadwerkelijk op mijn klavier zou beginnen tokkelen, Wordpagina na Wordpagina. Ik heb die dag geen letter op papier gezet, en de dagen erna ook niet.

Er zit geen boek in mij, wat zou het ook. Er zit zelfs geen romanschrijver in mij, niet eens een schrijver van kortverhalen. Schrijven is als sprinten: tien seconden voor honderd meter, als een kwartier voor zes alinea's. Langer moet dat niet duren, want dan ga ik me vragen stellen. Schrijven blijft verbonden met eenzaam zijn en ik wil niet eenzaam zijn, ik wil bij de mensen zijn.

Ik bedoel: ik wil te graag bij de mensen zijn om veel te kunnen schrijven. Laat Pieter Aspe maar zeggen dat je als schrijver veel tijd hebt voor allerlei geneugten. Het schrijven zelf doe je alleen, je moet er een wereld voor binnen, een zelfontworpen wereld waar je verdomme hard in moet geloven om 'm dagelijks staande te houden.

Drijfveer. Mijn drijfveer is uitgerafeld na dat kwartier waarover ik sprak. Dan heb ik het gehad, wordt het een opdracht, een olifantendracht. Hoe vaak lees ik toch boeken waarvan ik me afvraag waarom de auteur het nodig vond ze te schrijven. Niet dat die boeken slecht zijn, maar er echt bovenuitsteken doen ze ook niet altijd. Dat moet die schrijver toch geweten hebben. Waarom zette hij toch door? In eenzaamheid, in zijn eigen wereld. De drijfveer van die schrijver maakt mij soms wat bang.