Potje huilen?

Zonde, al zeg ik het zelf. De hele dag zoet geweest met een boek van Kenzaburo Oë (bedankt Boleuzia om mij aan die schrijver te herinneren) en er dan 's avonds niks meer aan toe te voegen. Ja, ik ging zeggen dat de personages in "Seventeen" en "Homo Sexualis" wel heel makkelijk huilen, maar wat houdt dat in godsnaam steek?

Hoewel: van daaruit interesseert het me wel om te weten hoe een schrijver tegenover de door hem beschreven emoties staat. Te zeggen: kan Kenzaburo Oë zelf heel makkelijk huilen misschien, dat zijn personages dat ook zo makkelijk kunnen? Een personage maakt zich kwaad en begint daarbij te huilen, een ander personage voelt de spanning als een blok van zijn schouders vallen en laat daarbij zijn tranen de vrije loop. Ik voor mezelf, ik kan niet huilen.

Wil dat zeggen dat ik "vastzit", dat ik bepaalde emoties mentaal en/of fysiek blokkeer? Dat onderwerp zou ik in alle ernst wel eens aan mijn "behandelend arts" willen voorleggen. Niet dat ik vind dat ik vaker moet gaan huilen, daar niet van. Maar het hoeft niet onmogelijk te zijn, vind ik, en dat lijkt het nu wel.