Ik heb geen lief. Nooit gehad. En - nee danku, het gaat hoor - ik kan er wel mee omgaan.
Dat het toch jammer is, zegt u, een beetje eigenaardig. Goh, wie ben ik om dat te weerleggen? Ik zie ook wat ik zie natuurlijk, een heel weekend lang kussende pubers op de bank voor mijn raam. Maar ik word er niet gek van, nee. Dat ik dat "geluk" niet heb, dat ik dat niet ken, dat kan ik wel aanvaarden.
Nooit gehad, klopt. En maar één keer gekust. In de tijd dat de dieren nog spraken dan nog. En geen homo, nee, dan had ik al wel iets voelen komen zeker? Ik ben een hetero jongen en ik val op meisjes, ik word verliefd en daar blijft het bij.
En nee, ik voel me niet geïsoleerd of vreemd. Wel meer mensen om me heen hebben geen lief. Sommigen van hen hebben ook nog nooit een lief gehad, zoals ik. Daar trek ik me aan op in een onbewaakt moment.
Wanneer het er dan maar eens van moet komen? Als ik weet hoe ik het moet aanpakken zeker? Nu weet ik dat niet - ik ben Tim uit "The Office" - en kan het alleen maar helemaal verkeerd gaan tussen de meisjes en mij. Of ik een meisje moet afwachten dat verliefd wordt op mij? Haha, zoiets is bij mijn weten nog nooit gebeurd.
Ja, toch wel, maar dat waren gestoorde meisjes. Toegegeven: ik heb daar een soort trauma van.
Er heerst een taboe rond hetgene wat ik net schreef. Mede veroorzaakt door de media natuurlijk. Ik zal op m'n vijfentwintig dat Humo-interview wel geven over hoe het is om nog nooit een relatie te hebben gehad. Want daarna verhuis ik toch naar een land ver van hier waar ik door niemand op straat kan herkend worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten