"Oh," probeer ik

Van achter zijn rug stel ik hem de vragen. Die uit mijn mond komen spuiten, door geen lippen te houden. Die in mijn hersens tot stand komen, altijd en altijd opnieuw. Of ja, nu toch, nu ik vast van plan ben met hand en tand cynisme en nihilisme te bestrijden.

"Hoe gaat het?" vraag ik. Ik vraag hem om iets te vertellen, om mij aan te kijken. Dat hij mijn vriend is, vertel ik hem. Dat hij daarover niet verrast moet doen, dat dat wél meer zijn dan holle woorden. Toegegeven: ik heb in een boek over Marcel Proust zitten lezen vandaag, maar wat heeft dat er uiteindelijk mee te maken?

Hij toont te gemakkelijk zijn rug. Ik ga bij mezelf ten rade: doe ik dat ook soms? Wat vind ik dat vervelend nu hij het doet. Hij denkt door mijn gepraat heen aan knopjes en richtingen, acties die moeten ondernomen worden om van de ene steen naar de andere te kunnen springen. Hij zegt me dat hij even aan ontspanning toe is.

"Hoe gaat het?" vraag ik. "Ik ben even aan ontspanning toe" maakt hij een eind aan een conversatie die zodus een geruisloze dood sterft. "Oh," probeer ik (hoesten, snoeven, neurieën: 't is allemaal communicatie). Ik vraag dan maar what the fuck eigenlijk het probleem is.

Er blijkt evenwel geen probleem te zijn en de reden voor zijn zwijgen is enigszins aanvaardbaar. Ik ben gelukkig, dus mild, ik vergeef en vergeet (misschien dat laatste iets moeilijker). Maar die rug en die knoppen en dat vluchten, drinken, paffen en slecht communiceren met vrienden, familie, omgeving, en dan veel betalen aan psychiaters, therapie en pillen, dat zou eruit moeten, daar moet hij iets tegen ondernemen. En 't is maar dat ik vanop mijn wolk denk dat ik er zelf van bevrijd ben dat ik dat zo durf stellen hoor.