Eén jaar en één dag later

A.,

Mensen die het goed met me voorhebben hebben me gezegd het niet te doen en het gewoon zo te laten, maar ik doe het bij deze nu toch, omdat het er gewoon uit moet. Na - hoeveel zijn het er intussen? - vier à vijf maanden begrijp ik het nog stééds niet en daarom aanvaard ik het ook niet. Er is nooit over gesproken, er was geen duidelijk signaal. Geen eindpunt, geen afspraak, geen laatste groet. Niks.

Alles blijft altijd in het ijle hangen bij jou, niet waar? Onbeslist en half werk. Dat is altijd zo geweest, je keek zelfs de mensen die je graag had niet eens in de ogen. Ik herinner me dat ik al tijden vrij close met je was toen je langs je neus weg zei dat het heel lang duurt vooralleer je iemand als een vriend beschouwt. Dat vond ik op zich geen enkel probleem, maar het zorgde er wel voor dat je op elk moment kon 'ontsnappen', en dat is wat je vier à vijf maanden geleden ook gedaan hebt. Met wel dit verschil: wij wáren vrienden op dat moment. Zeggen dat dat niet zo was, is liegen. We behoorden tot elkaars 'inner circle', hadden heel veel intieme dingen gedeeld en zagen elkaar nog steeds bijzoner vaak, misschien te vaak (en ja, als er iemand was die dat zo expliciet wel eens uitsprak dan was ik het). Heeft dat je zo tegen de borst gestoten misschien? Jij die oh zo graag in conflict gaat over de banaalste onderwerpen, durft nu dit 'belangrijke' conflict niet aan te gaan? Ik doe alsof ik verbaasd ben, maar het is enkel cynisme.

Het begon me allemaal te dagen toen het heel lang stil bleef van jouw kant, nadat ik, toegegeven, zelf ook lang stil was geweest. Natúúrlijk ga ik niet ontkennen dat we afstand nodig hadden om het 'uit te houden'. Er was eerlijk gezegd ook geen sprake van dat we zo close zouden blijven, of toch niet van mijn kant. Maar om daarom zonder enig signaal uit mijn leven te verdwijnen? Dat gaat er bij niet in. Dat is ook gewoon hopeloos fout, naar mijn mening. Heb je dan geen enkele goeie herinnering meer aan mij? Ik heb wél nog een hoop goeie herinneringen aan jou.

Ik schrijf je dit namelijk niet toevallig één jaar en één dag nadat we samen - ja, wij twee - naar mijn mening de leukste avond van 2009 op poten hadden gezet. Je had me over de streep getrokken. Ik wilde het doen en jij zei me het om die reden te doen. Je steunde me en hielp me. Je had er veel zin in en had er achteraf ook helemaal geen spijt van. En ondanks enkele onderhuidse spanningen (van mijn kant, over jou oordeel ik niet) had ik helemaal niet kunnen vermoeden dat wij één jaar en één dag later helemaal niet meer met elkaar zouden omgaan en dat ik je daarom dit soort brief zou schrijven.

Ik vind er geen bal aan en ik betreur het enorm, maar ik zit niet in de put hoor. Ik was niet blij meer met de situatie zoals ze was en ik wilde er dus van af. Ik maakte me er ook in zekere zin van af door jou minder te zien, maar ik had een soort 'LAT-relatie' met jou voor ogen en die zie jij nu klaarblijkelijk niet zitten. Misschien heb jij mijn boodschap anders geïnterpreteerd dan ik ze had bedoeld. Al dan niet moedwillig. Conflicten tussen zender en ontvanger, en ruis op de boodschap, die dingen. Maar ik wéét niet eens of het daaraan ligt. Er is geen discussie mogelijk, zo lijkt. En die ene mail die ik je weken geleden stuurde, liet je onbeantwoord.

Anyway, ook al schrijf ik dit misschien een half jaar nadat ik mijn laatste leuke avond met jou heb beleefd: het zindert nog na in mijn gevoelige brein, ja, maar elke dag iets minder. Ik kan jou ook vergeten zonder al te veel misbaar; ik kan dat ook. Mijn trein heeft een bocht genomen, moest een bocht nemen, en als jij die trein gemist hebt omdat je liever in je bed bleef liggen, omdat het regende die dag of omdat je gewoon de pest hebt aan treinen, dan is dat in essentie oké voor mij. Alleen dat kleine woordje van uitleg, dat heb ik gemist. Als dat er was geweest had ik het helemáál oké kunnen vinden. En je weet dat ik zelf wél uitleg geef bij de dingen, dus daar ligt het in deze niet aan.

Ach, voorbij is het toch en het hoeft ook niet meer terug te komen.
Het ga je goed,
A.