Kaarsvet revisited

De adrenaline die ik voel op het moment dat ik besef dat ik m'n kot in brand aan het steken ben, die zindert nog lang na. De paniek die ik voel als ik zie dat het kaarsvet zich langs alle kanten verspreidt en het besef dat het onherstelbare schade zal aanrichten. Meteen flitsen er bedragen door mijn hoofd. Van schadevergoedingen, van levenslange boetedoening. Gevangenisstraffen van dertig jaar, Ali Chemicali en de doodstraf. Ophanging.

Ik moet maar niet meer met vuur spelen. Dat zou beter zijn. Ben ik naast een dit en een dat ook nog een pyromaan ofzo? Nee, dat kan ik mezelf niet toestaan. Het is leuk papiertjes op het vuur te gooien, het is spannend om naar een steekvlam te kijken, maar het is hachelijk om als een gek met een spons over verhard kaarsvet te frotten tot dat langzaam, maar niet volledig, van het oppervlak verdwijnt.

Zullen ze het opmerken? Zullen ze het bestuderen? "Wat is hier gebeurd, dat was toch niet zo?" Zullen ze me dat vragen? Zal ik hen zeggen wat er gebeurd is of zal ik vertellen dat dat toch al zo was, meneer en mevrouw? Oh jongens, die dag is gelukkig nog ver af. Nog dagen zat om te frotten en vuurrood in mijn gezicht te worden.

Warme oortjes ook. Trui uit. Frotten maar. En schrik hebben. Een half uur lang aan niks anders kunnen denken. Me niet op de leerstof kunnen concentreren. Even op bed gaan liggen om tot bedaren te komen. Rustige muziek opzetten: alles komt goed, Ali, alles komt goed. Diep zuchten. Me luidop beklagen dat ik de gek ben die ik ben. Mezelf luidop afvragen waar ik toch mee bézig ben. Waar dat vandáán komt.

Er een verhaaltje over schrijven. Het in m'n geheugen griften. Dat oppervlak bedekken en vergeten. Die waarborg ook maar vergeten. Me bedenken dat ik dit alles enkele maanden geleden ook al eens voorhad op een nog delicatere plek. Een spreekwoord over iets met een ezel en een steen proberen te negeren.