"Ik vind hem raar," zegt ze tegen G., terwijl 'hem' (ik) meeleest. Wel, daar moet ik dus niet van weten. Fuck off! Fuck you! En hou uw manieren. Als er iets over mij te zeggen valt, zeg het dan tegen mij en hou anders uw bek.
Ik weet niet waarom zoiets mij zo kwaadmaakt. Het is die zelfingenomenheid die ik achter zo'n uitspraak vermoed, maar nog meer is het de wetenschap dat ze schrijft wat ze schrijft terwijl ze weet dat ik meelees. Konkelfoezen over iemand, terwijl die iemand er gewoon bijstaat. Niet met mij, alstublieft. Ik word daar heel ambetant van.
Dat ze achter mijn rug over mij schrijven en zeggen wat ze willen. Zo lang ik het maar niet te weten kom. Want als ik het te weten kom, wil ik het ook van naald tot draad weten en vaak is dat pijnlijk en zindert het na. Maar dat "raar", dat is zo nietszeggend. Afwijkend van normaal is dat, maar wat is normaal? Wie is zij om mij raar te vinden? Mag ik haar ook raar vinden, en belangrijker: als ik haar raar vind, moet zij dat dan te weten komen alsof het niets is?
Dat is een kwestie van ethiek voor mij en deze gratuite en ondoordachte zever vind ik dan ook gewoon misplaatst en verkeerd. Ik ben gekwetst, hoe stom dat ook mag klinken. Niet omdat ze me raar vindt, wel omdat ze dat dus zegt tegen iemand anders terwijl ik mee kan lezen. En dat ze zich dus niet tot mij persoonlijk richt. Ja echt, dan zou ik willen slaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten