Even mezelf gedefriended

Waarom eigenlijk? Waarom weet ik al weken dat ik één of twee dagen voor mijn verjaardag mijn Facebookaccount zal desactiveren? Omdat ik al die welgemeende verjaardagswensen niet hoef? Omdat ik van de meesten niet geloof dat ze wel echt welgemeend zijn, doch eerder routineus en oppervlakkig alsof ze zomaar aan x of y gericht zijn? Omdat een Facebookdesactivatie bij een drieëntwintigste verjaardag hoort?

Ik weet het niet precies, maar ik ben consequent met mezelf geweest en heb me zonet gedesactiveerd. Tijdelijk, besliste ik meteen, als een bange man die niet te ver de donkere buis inkruipt. Maar tegelijk wil ik wel proberen om het wat langer vol te houden. Of nee, helemaal niet. "Wat is het nu eigenlijk?" Ik wil gewoon geen onbestaande woordjes als 'b-day' of 'sluukes' op mijn Facebookprofiel. Ik wil gewoon een beetje tegendraads zijn; dinsdag gewoon weer activeren en dan een 'onbesmeurd' Facebookprofiel aantreffen. Ik heb ook gewoon geen zin om dinsdag zo'n "bedankt iedereen voor de felicitaties" de wereld in te moeten sturen. De mensen die het echt met mij menen wensen mij toch geen "happy b-day" via Facebook?

Wat een gedoe, wat een gelul. Wat een typisch gelul toch weer. Dit ben ik helemaal. Onbeslist, de voor- en nadelen van het banaalste feit ter wereld tegen elkaar afwegend, om dan voor een bepaalde optie te kiezen en er instant spijt van te krijgen. Want nu al heb ik zin om dat Facebookprofiel van mij gewoon weer te activeren. Op twee seconden gebeurd. Ik heb ook wel zin om te zien wie mij feliciteren wil. Misschien ben ik bang dat het er maar weinigen zullen zijn? Zelf feliciteer ik ook niet snel, dus..

En Facebook as such opgeven behoort niet tot de mogelijkheden. Ik zou het nog minder erg vinden mocht iemand het raam in mijn kamer vervangen door een donkere muur. Facebook is mijn hoogstpersoonlijke micro-bullshitblog. Zever, zever en nog meer zever. "Alexander wil een neger pijpen", "Alexander defriendt u vandaag nog", zo'n dingen. Controversieel en op het randje. Ietwat opvallend tussen alle "gaat naar de kapper"s of "heeft een slecht examen gehad"s.

Maar waarom ik het echt niet kan missen: Facebook is een beetje naar de wereld kijken vanachter een glazen wand (tamelijk letterlijk te nemen). Een wereld waarin je 'iedereen kent', dan nog. En die wereld kan ik niet meer missen, geloof ik. Dankzij die virtuele wereld voel ik me minder alleen en krijg ik makkelijker gaatjes opgevuld.

Weer activeren dan maar?