Neemt pen en papier en noteert. Twee nieuwe begrippen doen hier vandaag hun intrede. Ik presenteer u: de vijand en de remedie.
De vijand is all around you. Hij huist in het Sportpaleis waar hij zich middels duizenden stembanden en evenveel handjes aan Natalia en/of Milk Inc. en dergelijke laaft, en hij waart rond in de hoofdjes waar hij materiële belangen voor ecologische of welzijnsbelangen sorteert. De vijand heeft één centrale karaktertrek: zijn tekort aan kritische zin.
De remedie is van een ander allooi en iedereen hanteert haar op geheel eigen wijze. Ze is een psychisch instrument en vormt niet zelden het antwoord op de vragen "Wat wil ik en wat wil ik vooral niet?" De remedie is een belangrijk hulpmiddel in de ontwikkeling van de persoonlijkheid en leert u weerbaar te zijn tegen wijdverspreid groepsdenken en dapper genoeg te zijn uw eigen wil te volgen en uw eigen mening te uiten.
Persoonlijk hanteer ik deze begrippen zeer geregeld in de praktijk en ik kan met enige trots zeggen dat ik met het verstrijken van de tijd steeds betere resulaten kan voorleggen. Neem gisterenavond, geen avond als een andere, wat sommigen er ook over mogen beweren. Ik wist niet wat ik wilde, maar ik wist op een gegeven moment heel goed wat ik absoluut niét wilde. De vijand bonsde met andere woorden op de deur van mijn ziel maar gewapend met de remedie als ik was, hield ik het slot stevig op de grendel.
Ik concretiseer: ik verkoos nog voor middernacht mijn bed boven de viering en sommigen zullen die keuze ongetwijfeld als een door negatieve gedachten geïnspireerde vlucht beschouwen, maar ik ga niet akkoord en wel om volgende redenen. Ik hád wel feest willen vieren maar dan op mijn manier en welke die manier had kunnen zijn, daar was ik andermaal niet achtergekomen. Nu, daar had ik dit jaar al een tijdje vrede mee en ik had me voorgenomen me te laten leiden door wat anderen me zouden voorschotelen. Dat daar vroeg of laat een schotel bij zou zijn die me wat minder aanstond, daar was ik pragmatischerwijze op voorzien.
En zo kwam het dat ik nog voor middernacht in bed lag met de eindejaarsvraagjes van Humo en "Topless Is More" van De Portables in de cd-speler. Ik voelde meteen dat het oké was zo, dat ik het vuurwerk wel eens kon overslaan en ik realiseerde me dat mijn vijand het had afgelegd tegen mijn remedie.
Die gedachte maakte me gelukkig, ik had "de éénendertigste" op een moedige manier het hoofd geboden, vond ik, en kon tevreden in slaap vallen zonder enige spijt of rancune. Mijn remedie had het andermaal gehaald van mijn vijandsbeeld en voor de nabije toekomst was deze strijd op deze symbolische datum een uitstekende 'herstart'. Ik zal me deze datum en de daarmee gepaard gaande gebeurtenis immers nog lang herinneren omwille van haar symboliek en ik zal me dan telkens kunnen bedenken dat ik het nieuwe jaar begonnen ben met een gewonnen strijd.
Bij deze zend ik ook u mijn weste bensen en spreek ik het verlangen uit dit jaar weer iets regelmatiger mijn gedachten te ordenen via dit blog. Moge u hetzelde van plan zijn.
En laat ons er dan nu maar het zwijgen toe doen over die hele jaarwende.
1 opmerking:
Je was misschien alleen op oudejaar maar zeker niet alleen met die gedachten. :-)
Een reactie posten