Uitscheuren en bijhouden

Dergelijke mooie interviews lees je niet vaak in Humo, maar Josse De Pauw is, toegegeven, een bijzonder dankbare interviewee. Hoe die mens kan vertellen en hoe prachtig hij 'denkt' en vooral 'kijkt'. Mooier dan jij of ik. Intenser, geobsedeerder, passioneler.

Eerst zijn we op een terras in Parijs, maar niet zomaar natuurlijk. Die Josse De Pauw lijkt niets (en dus tegelijk alles, zeker?) zomaar te doen. Hij observeert vanop de mooiste plek de mooiste dingen en vertelt er dan verhaaltjes over. Wie zijn boek "Werk" gelezen heeft, kan dat enkel maar beamen.

We blijven in Parijs als De Pauw mij meeneemt naar Brussel en daarna naar Antwerpen. Waarom ik nog meer blij ben met dit interview, is omdat ook de interviewer, Mark Schaevers, moet opgemerkt hebben dat hij nog het best De Pauw zelf de lijnen van het verhaal kan laten uitzetten. De Pauw aan het stuur en Schaevers een dankbare notulist.

Ik wil heel graag ook het volledige oeuvre van Josse De Pauw ontdekken nu. Natuurlijk ben ik daar onvermijdelijk veel te laat mee en dat is doodzonde. Nog steeds ken ik geen bal van theater, ook al had ik me dit schooljaar voorgenomen om me er een beetje in onder te dompelen, en ik zou dus niet weten hoe ik zo'n stuk van Josse De Pauw zou moeten catalogiseren. Catalogiseren hoeft toch niet, hoor ik ergens roepen, maar jawel, vind ik: ik moet toch een context hebben om er iets van te begrijpen, zoals ik het ook moeilijk heb met jazz of met klassieke muziek omdat ik amper een context heb. Alsof een mens naar Limp Bizkit luistert, niet weet dat er andere (en betere) gitaarmuziek bestaat en dus maar bij Limp Bizkit blijft plakken. Zo kan ik het toch niet maken om naar een stuk van Josse De Pauw te gaan kijken, er buiten te komen, weinig te voelen en het onmiddellijk te vergeten?

Het mooist aan dit interview vind ik misschien trouwens (die beschreven roadtrip vanuit Parijs even buiten beschouwing gelaten) het feit dat uit alles blijkt dat Josse De Pauw geweldig vrede heeft met wie en wat hij is en met zijn underground-status, want kom, die heeft hij toch onherroepelijk. Dat hij met "Werk" eventjes echt op het voorplan kwam, lijkt iedereen vergeten, en gelukkig maar hoor je De Pauw bijna denken, maar hij heeft geen enkele drang zo'n woorden ook uit te spreken. Wat hem uiteraard nog mooier en waardiger maakt.

Ergens in het interview heeft hij het wel op een eerder schampere toon over een "Woestijnvisgehalte", - het soort gehalte dat duidelijk niet aan hem besteed is - maar hij lijkt op geen enkel moment de noodzaak te voelen daar ook echt diep op in te gaan. Geen frustratie over 1,5 miljoen kijk versus zijn bescheiden bekendheid binnen een niche, geen frustratie over wat in sé vrij populistisch en snel scoren is tegenover zijn aangehouden integriteit, al meer dan dertig jaar lang. Deze man doet zo verdomd graag wat hij doet dat elke 'concurrentie' hem gewoon niet erg deert.

Ja, ik ben blij met dit interview, met wat het met mij doet en waarheen het mij voert - hoe veel 'goesting ' ik ervan krijg. De juiste plaatsen in Antwerpen, de brede straten van Parijs, de voor het oppervlakkige oog verborgen schoonheid van een grijze Brusselse gemeente, theatervoorstellingen natuurlijk ook en zomaar bankjes in het ijle om je ogen de kost te geven.

Uitscheuren en bijhouden dus.