Mijn appelboom

Ik ben al een omfloerste emotionele exibitionist en nu wil ik ook nog eens mijn geluk met u delen. En allemaal op één dag, dat ook. God schiep de gekken en de gekken gingen hun gang. Dat is aangenomen dat ik eventjes gek ben op deze laatste vakantiedag.

Gek op die ene foto van dat ene meisje dat ik niet ken, dat kan soms al genoeg zijn. Hoe ze in de lens kijkt met die fonkelende ogen.. Alsof ze levenslust heeft voor nog vijfhonderd jaar, zo lijkt het. En gezond dat ze eruit ziet: als een helderrode appel. Alsof ze gezond is voor nog eens vijfhonderd jaar erbij. Heel aantrekkelijk gewoon.

Maar veel belangrijker nog: overmorgen komt dat andere meisje dat ik wel ken, en daar word ik pas echt vrolijk van, al zal ze voor mijn neus moeten staan voor ik dat geluk ook écht zal voelen. Dan zal ik geen appel zien, maar de appelboom waar ik zo graag onder zit. Ja, dat meisje is mijn appelboom die me beschut voor regen en wind..

Pathetischer wordt het niet meer, zegt u? Het feit dat ik dit toch (ge)post (heb) betekent wellicht dat ik het echte geluk toch al een beetje in mijn tenen kan voelen tintelen. En dat is ook zo. En in mijn buik. Als ik denk aan wat ze zal zeggen en de oorbellen die ze zal dragen. Aan de espresso die we samen gaan drinken en de snode plannen die we zullen smeden. Als ik denk aan wat in een andere context nooit zou kunnen maar bij haar vanzelfsprekend wordt.