Terreur in Barcelona, Antiradio-podcast,..

Een terreuraanslag in Barcelona? Oh.
Ik heb via verschillende media vernomen dat een groeiend aantal inwoners van die stad de vele toeristen beu is, maar over terroristen hebben ze niet geklaagd.
Sorry, dat is een heel flauw en misschien ongepast grapje, maar wat de terroristen gedaan hebben op de Ramblas is natuurlijk nog veel ongepaster! Oei, sorry, dat laatste had ik nu misschien ook niet moeten zeggen. Toch blijft het me verbazen dat Het journaal een halfuur doorgaat over die aanslag. Aanslagen in Europa horen erbij, boys and girls. Zijn we daar nu nog niet aan gewend? Ik volg het nauwelijks nog op. En als de schoten mij morgen om de oren klinken in mijn kleine Leuven, tja, dan is het zo. Of is het misschien ook weer ongepast om dat te zeggen? Het is een illusie te denken dat je van de wereld een veilige plaats kan maken. Overal kan eender wat gebeuren. Dat is gewoon zo.

Ze hebben bij Het journaal trouwens geen itempje gemaakt over schietpartijen in Bagdad of Mogadichu die naar alle waarschijnlijk diezelfde dag hebben plaatsgevonden. ‘t Is dat we daar niet op citytrip gaan zeker? ‘t Is dat de aanslagen daar niet ‘dichtbij’ komen, terwijl je over Barcelona kan zeggen: “nu komt de terreur wel érg dichtbij”. De stapel clichés reikt tot ver in de stratosfeer.
Anyway. Ik heb het gehad met al die uren aanslagen in het nieuws. Ze horen erbij en je mag erover praten, maar zo uitgebreid - ze excuseren zich zelf bijna wanneer het weer van dattum is.

Vandaag ga ik meermaals heen en weer pendelen tussen oud appartement en nieuwe studio. Ik moet vanalles verhuizen. Eigenlijk heb ik behalve boeken en cd’s nauwelijks bezittingen. Dat verhuizen zal met de bus gebeuren en ook een beetje te voet. Ik denk dat ik mijn koptelefoon maar meeneem zodat ik naar een podcast kan luisteren terwijl ik onderweg ben. Ik heb de podcast ontdekt en vind het een heel tof gegeven. Het is meestal een radiogesprek dat je kan downloaden in mp3-formaat. Ik heb tientallen afleveringen gedownload van de Antiradio-podcast waarin een, overigens felgetattooeerde, journalist van De Morgen meer dan een uur lang in gesprek gaat met een Belgische muzikant. Het gaat dan over de muziek die hij/zij maakt, hoe hij/zij daartoe gekomen is, maar ook over met welke versterker hij/zij speelt. Dat laatste is voor de nerds, dat zegt de interviewer er dan steevast bij, en ik heb daar inderdaad niet zoveel aan, ik ben geen muzikant, maar die gesprekken zijn wel altijd interessant.
Ik heb tijdens avondwandelingetjes al afleveringen beluisterd met Pascal Deweze van Metal Molly, Sukilove e.a., en dat was heel tof. Ook met Stijn Meuris, van wie ik wel stilaan vind dat hij er een beetje óver gaat. Hoort die man zichzelf graag praten! Ik moet trouwens niet over Stijn Meuris spreken, maar over Stijn “en da meen ik écht” Meuris. Ik beluisterde nog een ánder radio-interview met hem waarin hij dat zinnetje een keer of twintig uitsprak. Het is daar, op dat moment, dat ik dacht: Stijn, beluister jezelf nu eens en besef dat je jezelf nu echt te veel aan het herhalen bent. Maar niks tegen Stijntje Meuris hoor. Hij heeft wel interessante dingen te zeggen. Al kan je er nu ook weer geen twee uur mee vullen.
Vandaag ben ik van plan om naar de Antiradio-podcast met Lange Polle van Triggerfinger te luisteren. Ik denk dat dat een leuk gesprek wordt. Dat is al een wat oudere mens die vanalles heeft meegemaakt.
Podcasts en allerlei interviews over allerlei thema’s kan je behalve op iTunes ook vinden op Soundcloud. Hele toffe website/streamingdienst is dat.

Wat ik zeker niet ga missen wanneer ik verhuisd ben, is het gejengel van de peuters van mijn onderburen. Blèterkes, amai mijne frak. Ik kan me niet herinneren dat ik zo geblèt heb toen ik klein was, maar ik zal ook weleens een uur liggen janken hebben. Die peuters van mijn onderburen zullen zich er ook niks van herinneren. En ik zal hun bestaan vergeten als ik hier een tijdje weg ben. ‘t Is nu ook niet dat ik een peuterhater ben ofzo. Ik begrijp dat zo’n kind daar natuurlijk niks aan kan doen. ‘t Is zoals een kat die miauwt als ze eten wil of zoals een hond die blaft als hij zich bedreigd voelt. Wanneer het kind begint te beseffen dat zijn of haar gedrag een bepaalde reactie uitlokt, dan brokkelt de onschuld af en begint de Verrotting. De Verrotting, met hoofdletter, jazeker.

Ik doorblader The Dusty Needle, een (eenmalig?) krantje dat ik aantrof in de Bilbo. ‘For people who never gave up on their vinyl record collection. And hipsters.’ Ik ben geen van beide en als ze me betrappen, moeten ze mij maar billenkoek geven. Door het via Facebook aan een klein deel van de mensheid kenbaar te maken, breng ik mezelf sowieso al in de problemen. Stupid me.

Nog een cd-tip om af te sluiten: ‘The Devil, The Heart & The Fight’ van Skinny Lister. Jawadde! Ik ben daar vorige wek naar beginnen te luisteren en daar staan nummers op dat je zegt, jawadde!
Muzikaal houdt het het midden tussen The Decemberists, Mumford & Sons en, euh, ik kan niet meteen op een andere groep komen. The Levellers, misschien. Maar Skinny Lister is beter dan die groepen. Ik kan ook niet op een genrenaam komen trouwens. Of toch wel. Dit is aanstekelijke uptempo indierock - wat een nietszeggende containerterm is dát eigenlijk - met heel veel folkelementen. Aanstekelijk!
Wat een geluk dat ik geen muziekrecensent ben, want dan zou ik hier niet mee wegkomen! Wat een waardeloze omschrijving van de muziek van Skinny Lister.