Vandaag is het meisje op wie ik van het zesde leerjaar tot en met het zesde middelbaar verliefd ben geweest jarig. Dat lijkt een eeuwigheid geleden. Niet dat ze jarig is, want dat is ze vandaag, wél dat ik verliefd op haar was. Ik denk trouwens dat ze het nooit geweten heeft, ik was alleszins totáál niet van plan om het haar te vertellen. Ik zat met haar in de klas en dat moest nog wel een beetje leefbaar blijven, het was zo al moeilijk genoeg. Had ze geweten dat ik verliefd op haar was, ik had niet meer naar school durven gaan. Ze had trouwens zelf regelmatig een lief en dat waren vaak kerels uit technische opleidingen. Ik begreep niet wat ze in hen zag. Ze waren helemaal anders. Ondertussen is ze getrouwd met zo’n kerel en heeft ze een kind. Uit wat ik kan opmaken van foto’s is ze ook veel minder mooi geworden in de afgelopen twalf jaar. Mijn belangstelling voor haar is in de loop der jaren zelfs zodanig afgenomen dat ik haar vorig jaar gedefriended heb. Ja, echt waar!
Straks ga ik naar een studio kijken en stel ik me waarschijnlijk kandidaat-huurder. Ik moet dringend weg uit het appartement waar ik nu woon. Ook al is het ruim en betaal ik er nauwelijks huur, ik voel me er steeds benauwder. De verhuurder speelt een machtsspel met mij en ik heb niet de behoefte om daarin mee te gaan. Het is alleen maar vernederend, ik kan mij niet verweren. Daar moet dus een eind aan komen, een mens moet naar oplossingen zoeken als er zich problemen stellen. Constructief zijn. Proactief zijn. Voor hij mij zelf buitenzet, ben ik het al afgebold. Dat is het plan. En als het lukt zal me dat voldoening geven.
Straks dus het bezoek aan de studio. Uit het telefoongesprek dat ik met het immokantoor had, werd duidelijk dat ik daar niet als enige kandidaat-huurder aanwezig zal zijn. Ook bereid ik me voor op de werk-vraag. Nee, ik heb geen job momenteel en dat zal zeker tegen mij gebruikt worden. Anderzijds mag een verhuurder niet discrimineren op basis van werk (niet dat ik hem dat onder de neus zal wrijven, maar ik heb een contact bij Unia, doch dit terzijde). Ik zal naar waarheid antwoorden dat ik momenteel een beroepsgerichte opleiding volg bij de VDAB die ervoor moet zorgen dat ik binnenkort betaald werk heb. Al zal ik het woord ‘binnenkort’ proberen te vermijden. Sowieso hoop ik dat de werk-vraag niet gesteld wordt. Huren in Leuven is peperduur. Ik heb gisteren het internet afgespeurd en met mijn maandelijkse 830 euro loop ik echt niet ver. Maar soit. Vorig jaar had ik de gelegenheid om het vluchtelingen-opvangcentrum in Lubbeek te bezoeken en wat ik dáár gezien heb doet een mens beseffen dat hij niet moet klagen over een vierkante meter meer of minder. Ik zou willen dat elke Belg eens in het opvangcentrum van Lubbeek langsgaat - ondertussen is het gesloten, denk ik. Mensen moeten met hun eigen ogen zien hoe asielzoekers maandenlang noodgedwongen in een kruipkot (grijze containers) op elkaar moeten leven. Dán zullen ze misschien inzien dat die asielzoekers mensen zijn, net zoals zij. Nee, die vluchtelingen zijn op geen enkele manier te benijden. Ze leven in grote onzekerheid. Ik vraag me trouwens af in wat voor woonomstandigheden de Eritreërs en Arabieren zitten die ik overal in Leuven zie rondlopen. Piepkleine kamertjes wellicht, en ook op elkaar gepakt. Ik zie die mensen, jongemannen, door de stad dwalen. Waarschijnlijk is het op die kleine kamertjes niet uit te houden. Ik vraag me echt af wat er van hen zal komen. We moeten daar niet te optimistisch over zijn, vrees ik. Wonen is héél belangrijk. Het heeft een effect op eenieders welzijn. En wie zich niet goed voelt, kan ook niet goed functioneren, lees: werken. Maar dat zal onze politici worst wezen. Echt, de Vlaamse en federale regering laten de zwakkeren in onze samenleving doelbewust lijden. En wanneer die lijdende mensen voor extra problemen zullen zorgen, zullen bepaalde regeringsleden hun grote gelijk halen. Ik word er ziek van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten