Het thuis eens een tijdje zonder internet proberen? Het klinkt op een bepaalde manier aanlokkelijk. Enige echte concrete bezwaar: ik kan op die manier niet meer naar Spotify luisteren, en 90% van alle muziek die ik beluister, beluister ik via Spotify. Spotify kan ik echt niet meer missen. Zonder Spotify zou ik helemaal wegkwijnen! Op welke manier moet ik anders al die nieuwe muziek ontdekken?!
(En dit is écht geen uitvlucht waarmee ik wil rechtvaardigen dat ik tóch internet nodig heb thuis. Spotify (of een andere streamingdienst) is onvervangbaar geworden. Muziek is voor mij veel belangrijker dan de laatste nieuwsjes uit de actualiteit. En bij gebrek aan ruimte daarvoor zijn mijn cd’s zijn niet mee verhuisd naar mijn studio. Vandaar de noodzaak van internet.)
(En dit is écht geen uitvlucht waarmee ik wil rechtvaardigen dat ik tóch internet nodig heb thuis. Spotify (of een andere streamingdienst) is onvervangbaar geworden. Muziek is voor mij veel belangrijker dan de laatste nieuwsjes uit de actualiteit. En bij gebrek aan ruimte daarvoor zijn mijn cd’s zijn niet mee verhuisd naar mijn studio. Vandaar de noodzaak van internet.)
‘t Is dat de Telenetinstallateur af te rekenen kreeg met een gebroken kabel en dat hij daarom mijn internet niet kon installeren, en ‘t is dat er een elektricien aan te pas zal moeten komen dat bij mij de vraag rees wat er eigenlijk mis mee zou zijn wanneer ik die elektricien nu eens níét zou bellen? Oké, ik heb hem ondertussen wél gebeld, maar dat neemt niet weg dat ik mijn internetgebruik ga herbekijken. Ik ben zoveel bezig met zaken waarvan je je ernstig kan afvragen waarom ik er mee bezig zou moeten zijn. Puur tijdverdrijf. Een mens sluit er zijn ogen voor, maar internet is een netwerk dat in grote mate gebruikt wordt om makkelijk tijd te verdrijven. Alsof tijd iets is dat verdreven moet worden. Tijd als iets dat weggejaagd moet worden. Weg, tijd, weg! Kssst!
Wat vervelen we ons te pletter. Al die likes, al dat getokkel, wat ís dat eigenlijk? Als ik daar te lang over nadenk overvalt er mij een soort gêne. Dat ik daar deel van uitmaak, van die gigagrote groep tokkelaars. The fear of missing out! De geldingsdrang. Het heeft iets beschamends. En dat meen ik echt, om het eens met het slagzinnetje van Stijn Meuris te zeggen. De sociale media hebben van ons een soort slappe cartoonpersonages gemaakt. Die zielloze beeldcultuur, al dat geposeer. Selfies godbetert. Toch echt het soort behoefte van een persoon zonder ruggegraat? In een ander tijdsgewricht was ik misschien een man met ballen geweest, nu ben ik iemand die zich niet helemaal lekker voelt wanneer hij geen virtuele appreciatie krijgt voor een of andere clevere statusupdate.
Het is pathetisch. Mijn internetgebruik zal dus een beetje herbekeken worden. Vooral de nieuwsconsumptie. Ik heb helemaal geen nood aan nieuwsberichten de hele dag door. Ik lees al dat nieuws omdat ik me anders nog harder verveel.
Grappig trouwens, ik sprak gisteren met een vriend over mijn eerste bezoek aan de nieuwe nieuwswebsite van de VRT en hoe ik daarbij dacht dat het misschien maar goed is dat die zo lelijk is, want dat ik er op die manier misschien wat minder tijd aan zou verkwanselen. Mijn kameraad had precies dezelfde gedachte gehad toen hij de site bezocht. Ik denk dat ik zou kunnen leven op een regime van vijf nieuwsberichten per dag. Nu zijn het er 500. Da’s nergens voor nodig.
Wat vervelen we ons te pletter. Al die likes, al dat getokkel, wat ís dat eigenlijk? Als ik daar te lang over nadenk overvalt er mij een soort gêne. Dat ik daar deel van uitmaak, van die gigagrote groep tokkelaars. The fear of missing out! De geldingsdrang. Het heeft iets beschamends. En dat meen ik echt, om het eens met het slagzinnetje van Stijn Meuris te zeggen. De sociale media hebben van ons een soort slappe cartoonpersonages gemaakt. Die zielloze beeldcultuur, al dat geposeer. Selfies godbetert. Toch echt het soort behoefte van een persoon zonder ruggegraat? In een ander tijdsgewricht was ik misschien een man met ballen geweest, nu ben ik iemand die zich niet helemaal lekker voelt wanneer hij geen virtuele appreciatie krijgt voor een of andere clevere statusupdate.
Het is pathetisch. Mijn internetgebruik zal dus een beetje herbekeken worden. Vooral de nieuwsconsumptie. Ik heb helemaal geen nood aan nieuwsberichten de hele dag door. Ik lees al dat nieuws omdat ik me anders nog harder verveel.
Grappig trouwens, ik sprak gisteren met een vriend over mijn eerste bezoek aan de nieuwe nieuwswebsite van de VRT en hoe ik daarbij dacht dat het misschien maar goed is dat die zo lelijk is, want dat ik er op die manier misschien wat minder tijd aan zou verkwanselen. Mijn kameraad had precies dezelfde gedachte gehad toen hij de site bezocht. Ik denk dat ik zou kunnen leven op een regime van vijf nieuwsberichten per dag. Nu zijn het er 500. Da’s nergens voor nodig.
Op 100 meter van mijn studio staan koeien. De “meeeuuuh”s waaien mijn kamer binnen. Bevreemdend. Aan de rand van de stad en bijna op het platteland. Ik voel me goed in dat kamertje. De ruimte is kleiner, de vrijheid is groter. Tevredenheid alom.
Ik zet weleens mijn gsm af omdat ik bang ben dat iemand mij zal bellen. Ik heb het niet eens over een specifieke persoon. Gewoon een soort angst dat iemand mij zal bellen. Nergens op gebaseerd. ‘t Is ook niet dat ik over het algemeen met rust gelaten wil worden. Misschien is het die plotse doorbreking van de stilte die ik eng vind. Nu staat mijn gsm ook af. Precies omdat ik bang ben dat iemand mij zal bellen (en omdat ik in de bibliotheek zit). Met sms’en heb ik dat trouwens niet. Ik houd trouwens hoe langer hoe minder van sms’en. Het duurt mij te lang, het is mij te indirect, ik verlies er mijn geduld door. Bellen gaat zoveel sneller. Mijn broer is de koning van de irritante sms’en. Ik bel hem en hij pakt niet op; één minuut later sms’t hij “Wat is er?”; ik bel hem opnieuw en hij pakt weer niet op. Daar kan ik van genieten, amaaai
Geen opmerkingen:
Een reactie posten