“Hi there, this is Emmi caffè latte! The perfect refreshment and your daily cup full of inspiring ideas - for those who enjoy life to the fullest. All our coffee beans are grown exclusively on rainforest allience certified farms.Have a lovely day! :)”
Ik kan niet ontkennen dat mijn niet zo dagelijkse beker inspirerende ideeën zeer lekker was. Een gevoel van weldadigheid - dat woord wilde ik absoluut gebruiken - kwam over mij.
Ik kan niet ontkennen dat mijn niet zo dagelijkse beker inspirerende ideeën zeer lekker was. Een gevoel van weldadigheid - dat woord wilde ik absoluut gebruiken - kwam over mij.
Pfoe, ‘k heb een hongerke.
Wat zit er nog in de kast?
Wat zit er nog in de kast?
“Wij doen er alles aan om de wachttijden zo kort mogelijk te houden” of iets in die aard stond er op het plakkaat.
Dan is het wel kras om te zien dat er aan het onthaal systematisch slechts één persoon zit terwijl er twee bureaus staan en dat er van de acht loketten telkens slechts drie of vier bemand zijn.
De wachttijden lopen op tot meer dan een uur. Ik kreeg een nummertje aan het onthaal en zei tegen de mevrouw aan het onthaal dat ik nog even de stad introk, het zou toch pas ongeveer over een uur aan mij zijn, nietwaar? En integendeel tot de vele smartphonies die in de wachtzaal zaten, haalde ik geen genot uit de wifi aldaar.
Ik at een kriekenflap van de Panos, nam ruim de tijd om een muntthee te drinken op het terras van La Royale, las ondertussen een onnozel boekje, liep nog een krantenwinkel binnen waar ik een rolletje haribo-snoepjes kocht dat ik openwikkelde waarna ik alle snoepjes tegelijk mijn mond in propte en kuierde daarna op mijn dooie gemak terug naar het ACV. Daar had ik nog ruim een kwartier de gelegenheid om verder in mijn onnozele boekje te lezen. Naast mij in de wachtzaal was mevrouw nummer 30 komen zitten.
Eindelijk werd ik, meneer nummer 22, binnengeroepen. Een en ander duurde niet al te lang, hooguit een minuut of tien. Ik hoop voor mevrouw nummer 30 dat ze een slaapzak bij zich had.
Dan is het wel kras om te zien dat er aan het onthaal systematisch slechts één persoon zit terwijl er twee bureaus staan en dat er van de acht loketten telkens slechts drie of vier bemand zijn.
De wachttijden lopen op tot meer dan een uur. Ik kreeg een nummertje aan het onthaal en zei tegen de mevrouw aan het onthaal dat ik nog even de stad introk, het zou toch pas ongeveer over een uur aan mij zijn, nietwaar? En integendeel tot de vele smartphonies die in de wachtzaal zaten, haalde ik geen genot uit de wifi aldaar.
Ik at een kriekenflap van de Panos, nam ruim de tijd om een muntthee te drinken op het terras van La Royale, las ondertussen een onnozel boekje, liep nog een krantenwinkel binnen waar ik een rolletje haribo-snoepjes kocht dat ik openwikkelde waarna ik alle snoepjes tegelijk mijn mond in propte en kuierde daarna op mijn dooie gemak terug naar het ACV. Daar had ik nog ruim een kwartier de gelegenheid om verder in mijn onnozele boekje te lezen. Naast mij in de wachtzaal was mevrouw nummer 30 komen zitten.
Eindelijk werd ik, meneer nummer 22, binnengeroepen. Een en ander duurde niet al te lang, hooguit een minuut of tien. Ik hoop voor mevrouw nummer 30 dat ze een slaapzak bij zich had.
Een douchke pakken krijgt nu absolute prioriteit. Een weldadig douchke. Haaaaa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten