David Foster Soulwax

Ach, wat is er geworden van de ‘Dewaele brothers’, oftewel het hyperzelfbewuste tweekoppige brein achter Soulwax? Hyperzelfbewust, ja, en helaas wel stilaan op het ergerlijke af. Ik was een fan, maar van hun laatste plaat, ‘From Deewee’, die titel alleen al - "From onze oh zo uitgekiende Dewaele-studio" - spat de ‘doordachtigheid’ zodanig af dat het een beetje storend wordt. Ik denk dat het ook vanwege die doordachtigheid is dat ‘From Deewee’ zo enorm saai is. Alsof de heren zoveel hebben nagedacht over all things vernuftigheid dat ze zich in hun studio niet meer konden amuseren. Alsof ze een ingewikkeld wiskundig probleem moesten oplossen, zo klinken ze. In een interview met de VRT naar aanleiding van de albumrelease zag ik dat ook: ze leken helemaal uitgeput te zijn en zagen er niet gelukkig uit. Het had iets lulligs. Een goed voorbeeld van een first world problem, in feite. “Nu moeten we die muziek waar we zolang aan hebben gewerkt loslaten en dat is best moeilijk”, of iets in die trand. Blèters, dacht ik. Maar ach. Met ‘Much Against Everyone’s Advice’ hebben ze een van mijn favoriete Belgische platen gemaakt en dus kunnen ze bij mij uiteindelijk niet veel meer verkeerd doen. Misschien moet ‘From Deewee’ nog wat op mij groeien.

Ik ga dus slapen en sta op met het geloei van koeien. Crazy.

Laatst zag ik een nummerplaat met daarop het getal 247. Ik hoopte om onduidelijke redenen dat dat een priemgetal was en ging aan het rekenen. Bleek dat 247 het resultaat is van 13 x 19. Was me dat een ontgoocheling...
Ik kan heel goed hoofdrekenen. De tafel van 14,3 is bijvoorbeeld geen probleem voor mij. 14,3 x 7 = 100,1. Dat vind ik nu eens een prachtig getal, zie. Niet 100 maar 100,1. Hoe kan het bestaan? Dichter bij absolute schoonheid kan je niet komen.

Ik kom langs achter het gebouw binnen en bij de brievenbussen zie ik een man staan met in zijn handen een groot pakket. Nadere observatie leert mij dat het een pakket van bol.com is. Ik open de deur en de man stamelt met een Frans accent dat hij de bel zoekt van Alexander Cornet. Dat ben ik en dat maak ik kenbaar. Het pakket - ‘Daar ben ik dan, pak mij uit’ - bevat ‘Infinite Jest’ van David Foster Wallace. Deze cultklassieker uit 1996 is nooit vertaald naar het Nederlands en is volgens iedereen die het kan weten een zeer taaie brok die niettemin uitermate de moeite van het lezen waard is. “Ambitious, accomplished, deeply humorous, brilliant and witty and moving. A literary sensation”, luidt de kritiek van The Independent op de achterflap. Ik had dit boek uit de bibliotheek ontleend, maar wist al op voorhand dat ik het zelfs na drie verlengingen nog steeds niet zou uit hebben. Waarom het boek dan niet kopen in feite? Dan heb ik alle tijd van de wereld.
The Spectator maakt op de achterflap gewag van “an exploding star of a novel... reading the book itself is a sort of addiction... Wallace writes with authority, deep feeling and caustic wit”. Vorig jaar las ik ‘De bleke koning’, de onvoltooide, laatste roman van DFW en dat was een bijzondere ervaring. Ik herinner me uit dat boek o.a. een aantal personages met zulke geweldige namen, ik heb ze in een boekje opgeschreven, zo fantastisch vind ik ze, als Claude Sylvanshine, Leonard Stecyk, Chris Acquistipace, DeWitt Glendenning Jr., Chuck Ten Eyck, R.L. Keck, Merrill Errol Lehrl, Dave Witkiewicz, Chahla Neti-Neti, Latrice Theakston en niet te vergeten Claude Zack, Benny Schnell en Shaun Darm. Ja, inderdaad, die laatste drie namen zijn speciaal aangepast voor de Nederlandstalige uitgave van de roman. Hoe zalig is dat? Claude Zack, Benny Schnell, Shaun Darm.
Als er in ‘Infinite Jest’ drie personages met een dergelijke fantastische naam figureren, zal ik een gelukkige mens zijn.

En om nog even terug te komen op ‘From Deewee’: enkele luisterbeurten later ben ik al van mening aan het veranderen. Ja, de doordachtigheid is sterk aanwezig, maar op zich zijn het aanstekelijke composities van nummertjes.