Het leven kan heel wreed zijn. Zo wreed dat ge voortdurend zoudt willen dat ge bepaalde zaken ongedaan kont maken. Gelijk als met control-Z op uw computer. Dat is toch een geweldige functie? Ik moest daar on-mid-del-lijk aan denken toen ik daarnet een pak spaghetti waarvan ik dacht dat het nog niet geopend was uit mijn pollen liet glippen waarna tientallen, zoniet honderden, nog niet aan de kook gebrachte spaghettislierten zich genadeloos over de grond uitstortten waardoor het nu lijkt alsof er een rieten matteke voor mijn fornuis ligt.
Control-Z, schreeuwde ik inwendig. Alstemblieft, gun mij nu een control-Z’ekke. Want, allez, dit voorval is toch te lullig om zomaar te laten passeren? Dit gaat toch over niks? Is dit, God, een boodschap van uwentwege? En wat wilt gij daar dan eitelijk feitelijk mee zeggen? Stilte. Altijd maar weer uw eindeloze stilte. Maar ondertussen zal bibi ‘t hier wel weer opruimen, ja ja. 300 of misschien 500 spaghettislierten, nondedoeme. Allemaal om weg te smijten. Serieus, als er een god bestaat, met of zonder hoofdletter, mannelijk, vrouwelijk, transgender of nog iets anders, als er een god bestaat dan is het een creatuur (of een windvlaag die stillekes tussen de bomen waait voor mijn part) die zich van mij niet al teveel aantrekt en die mij van tijd tot tijd eens ferm in mijn gezicht uitlacht. Een pak spaghetti over de vloer uitstorten en de slierten wel zodanig laten neerkomen dat ge de indruk zoudt krijgen dat er een rieten matteke aan uw fornuis ligt. In het Engels hebben ze daar een schoon woord voor: pointless. Dit ‘spaghetti-accident’ is pointless tot en met. En God in den hemel of wherever ge zijt, gij wéét dat, dat dat pointless is, maar het kan u niks bommen en meer in het algemeen heb ik sterk de indruk dat er weinig is dat u iets kan bommen. Zelf zou ik eerlijk gezegd gerust wat bommen op uw kop willen komen gooien, daar hoog in de hemel waar gij u verschanst en waar ge misschien, wie zal het zeggen, ganse dagen aan uw ballen zit te krabben, als ge al ballen hebt, want dat valt natuurlijk nog te bezien. Bij deze inviteer ik u, God: áls ge ballen hebt, hetgeen ik dus sterk betwijfel, dan steekt ge hier bij mij uw kop eens binnen zodanig dat we mekander wat beter kunnen leren kennen. Ik peis nu al zeker vijftien jaar regelmatig over u na en uw mysterie blijft tot nader order en tot mijn groot ongenoegen onopgelost. Ik heb daar nu mijn buik van vol zoals een tien maanden zwangere vrouw haar buik vol heeft van een vierling. Ge komt met andere woorden eens langs bij mij en dan drinken we een plat waterke of een theeke, al naar het u belieft. Muntthee, ginger orange, throat comfort, ijzerkruid, enfin, er is keus zat. Maar ik denk, nee, ik wéét dat ge niet gaat komen, God. Ik wéét dat ge uw kat gaat sturen en mij opnieuw gaat belachelijk maken om weer maar eens onduidelijke redenen. En, ik wik mijn woorden maar ik moet het zeggen gelijk het is: ik haat u voor wat gij mij (en al die andere onschuldige mensen en dieren en planten en noem maar op die van u op deze planeet moeten leven, maar ik spreek niet in hun naam), ik haat u voor wat gij mij soms aandoet. Een pak spaghetti pardoes tegen de grond kwakken. Wat heeft dat te betekenen? Waar heb ik potverdekke zo’n willekeurige stommiteit aan verdiend?
Val dood, God.
Control-Z, schreeuwde ik inwendig. Alstemblieft, gun mij nu een control-Z’ekke. Want, allez, dit voorval is toch te lullig om zomaar te laten passeren? Dit gaat toch over niks? Is dit, God, een boodschap van uwentwege? En wat wilt gij daar dan eitelijk feitelijk mee zeggen? Stilte. Altijd maar weer uw eindeloze stilte. Maar ondertussen zal bibi ‘t hier wel weer opruimen, ja ja. 300 of misschien 500 spaghettislierten, nondedoeme. Allemaal om weg te smijten. Serieus, als er een god bestaat, met of zonder hoofdletter, mannelijk, vrouwelijk, transgender of nog iets anders, als er een god bestaat dan is het een creatuur (of een windvlaag die stillekes tussen de bomen waait voor mijn part) die zich van mij niet al teveel aantrekt en die mij van tijd tot tijd eens ferm in mijn gezicht uitlacht. Een pak spaghetti over de vloer uitstorten en de slierten wel zodanig laten neerkomen dat ge de indruk zoudt krijgen dat er een rieten matteke aan uw fornuis ligt. In het Engels hebben ze daar een schoon woord voor: pointless. Dit ‘spaghetti-accident’ is pointless tot en met. En God in den hemel of wherever ge zijt, gij wéét dat, dat dat pointless is, maar het kan u niks bommen en meer in het algemeen heb ik sterk de indruk dat er weinig is dat u iets kan bommen. Zelf zou ik eerlijk gezegd gerust wat bommen op uw kop willen komen gooien, daar hoog in de hemel waar gij u verschanst en waar ge misschien, wie zal het zeggen, ganse dagen aan uw ballen zit te krabben, als ge al ballen hebt, want dat valt natuurlijk nog te bezien. Bij deze inviteer ik u, God: áls ge ballen hebt, hetgeen ik dus sterk betwijfel, dan steekt ge hier bij mij uw kop eens binnen zodanig dat we mekander wat beter kunnen leren kennen. Ik peis nu al zeker vijftien jaar regelmatig over u na en uw mysterie blijft tot nader order en tot mijn groot ongenoegen onopgelost. Ik heb daar nu mijn buik van vol zoals een tien maanden zwangere vrouw haar buik vol heeft van een vierling. Ge komt met andere woorden eens langs bij mij en dan drinken we een plat waterke of een theeke, al naar het u belieft. Muntthee, ginger orange, throat comfort, ijzerkruid, enfin, er is keus zat. Maar ik denk, nee, ik wéét dat ge niet gaat komen, God. Ik wéét dat ge uw kat gaat sturen en mij opnieuw gaat belachelijk maken om weer maar eens onduidelijke redenen. En, ik wik mijn woorden maar ik moet het zeggen gelijk het is: ik haat u voor wat gij mij (en al die andere onschuldige mensen en dieren en planten en noem maar op die van u op deze planeet moeten leven, maar ik spreek niet in hun naam), ik haat u voor wat gij mij soms aandoet. Een pak spaghetti pardoes tegen de grond kwakken. Wat heeft dat te betekenen? Waar heb ik potverdekke zo’n willekeurige stommiteit aan verdiend?
Val dood, God.
What do you get when you cross an insomniac, an unwilling agnostic, and a dyslexic?
You get somebody who stays up all night torturing himself mentally over the question of whether or not there’s a dog.
- David Foster Wallace, ‘Infinite Jest’, p. 41
You get somebody who stays up all night torturing himself mentally over the question of whether or not there’s a dog.
- David Foster Wallace, ‘Infinite Jest’, p. 41
Een vriend van mij kan heel lyrich zijn over Hanne Decoutere. Hij vindt het nieuwsanker van de VRT een ongelooflijk mooie vrouw. Als zij ‘Het journaal’ presenteert, durft hij al eens vijf minuten van dat programma mee te pikken, een vorm van zelfkwelling waar ik mij persoonlijk zo weinig mogelijk aan blootstel. Als ik Hanne Decoutere dan toch eens zie presenteren, vind ik steeds dat ze er erg moe uitziet. Ik heb ook de indruk dat ze haar job niet graag doet en hoewel dat sneu is voor haar, mocht mijn indruk kloppen tenminste, kan ik haar perfect begrijpen. Al dat stomvervelende nieuws van een autocue moeten aflezen en dat dan nog liefst op een toontje dat eerder geschikt is om kleuters een voor hen spannend verhaal te vertellen. Nee, daar wordt geen weldenkend mens vrolijk van.
Waarom ‘Het journaal’ niet van het scherm halen, zoals men dat door de jaren heen met ‘Jan publiek’, ‘De rode loper’, ‘Het swingpaleis’ en zovele andere afgezaagde dinosaurussen heeft gedaan? Of begin al eens met ‘Het journaal’ tijdens de zomermaanden door een leuke natuurdocumentaire te vervangen. In de zomer gebeurt er toch niks en met die twintig feelgood-items over Tomorrowland die onlangs passeerden, maak je de Vlaming, een kalmeermiddel op twee benen, enkel nog depressiever dan hij al is. Of gooi het roer drastisch om en laat pakweg Bart Peeters het nieuws voorlezen. Zo komt die mens ook nog eens op tv. Of een van die supergetalenteerde, zich totaal niet het sterrendom inneukende dochters van Jan Leyers, zou dat niks zijn?
Enkele jaren geleden zat ik met een vriend in een kebabzaak en op de vensterbank lag een Humo met op de cover een schaarsgekleden Ella Leyers. “Die zou gij weleens willen doen, hé”, gokte ik. “Ja,” beaamde hij, “maar dan wel met een zak over haar kop.”
Ik heb vrienden... Gij kunt alleen maar dromen van het soort vrienden dat ik heb.
Waarom ‘Het journaal’ niet van het scherm halen, zoals men dat door de jaren heen met ‘Jan publiek’, ‘De rode loper’, ‘Het swingpaleis’ en zovele andere afgezaagde dinosaurussen heeft gedaan? Of begin al eens met ‘Het journaal’ tijdens de zomermaanden door een leuke natuurdocumentaire te vervangen. In de zomer gebeurt er toch niks en met die twintig feelgood-items over Tomorrowland die onlangs passeerden, maak je de Vlaming, een kalmeermiddel op twee benen, enkel nog depressiever dan hij al is. Of gooi het roer drastisch om en laat pakweg Bart Peeters het nieuws voorlezen. Zo komt die mens ook nog eens op tv. Of een van die supergetalenteerde, zich totaal niet het sterrendom inneukende dochters van Jan Leyers, zou dat niks zijn?
Enkele jaren geleden zat ik met een vriend in een kebabzaak en op de vensterbank lag een Humo met op de cover een schaarsgekleden Ella Leyers. “Die zou gij weleens willen doen, hé”, gokte ik. “Ja,” beaamde hij, “maar dan wel met een zak over haar kop.”
Ik heb vrienden... Gij kunt alleen maar dromen van het soort vrienden dat ik heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten