Het is niet de eerste keer dat ik over hem schrijf. De seut, de kutseut, de grienseut - de eeuwige student van 29 die enkele vrienden heeft wijsgemaakt dat huilebalken cool is anno 2012.
Ik ken hem niet persoonlijk, maar heb hatelijke gedachten als ik aan hem denk. Mede omdat hij mij erg doet denken aan een ex-vriend, die ik met de jaren ook grensverleggend irritant ging vinden en voor wie ik soortgelijke haatgevoelens koester.
Hij heeft die typische hoogopgeleide smoel mét zwartomrand brilmontuur en heeft 'iets vaags' gedaan aan de universiteit, op kosten van pappie en met zeker één buisjaar waarin hij zich vast wat pips voelde, waarin hij begon te beseffen dat er een klein vrouwelijk publiek bestond voor zijn slaphangende schoudertjes en zijn sentimentele maar goed doordachte overpijnzinkjes.
Ik ken zo'n trutje dat hem erg op prijs stelt. Op Facebook doen zij postmodern ironisch en kloppen zij zich op de nochtans erg broze borst. Voorts hebben zij met elkaar gemeen dat ze zich net voor hun dertigste verjaardag nog gedragen als blèters uit het derde middelbaar, of toch als hun angstvallig gekoesterde hippe homies bij hen in de buurt zijn.
"Ik zag het vandaag weer niet zitten." "Stuntelig waag ik me aan sociaal contact. Ik misluk jammerlijk." "Ik kijk voor me uit en realiseer me dat ik nooit eerder zo depressief ben geweest." Zo'n dingen zeggen en schrijven die mensjes.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten