Om u de waarheid te zeggen, ik heb wel een zeker begrip voor de wanhopige ironici die deze week uitegebreid de tijd zullen nemen om (op sociale media) hun kunstje op te voeren naar aanleiding van van het Eurovisiesongfestival. Het gaat hier tenslotte grotendeels om een groep van feitelijk eenzame mediajunks die elke gelegenheid te baat moeten nemen om hun isolement te ...counteren en contact te zoeken met de ‘buitenwereld’. Dat doen zij dan naar intussen goede gewoonte niet zelden met aanstellerige tweets, in de hoop om wat aandacht te krijgen van hun zelfgewenste peer group, mogelijk zelfs eventjes in het middelpunt van de belangstelling te staan. Een mens moet zich érgens aan vastklampen. Twitter is voor deze dikwijls hooggeschoolde trendwatchers een soort zelfhulpgroep waar ze de confrontatie met hun gevoelens van eenzaamheid van achter hun klavier te lijf kunnen gaan en onder dikke lagen ironie de schijn kunnen ophouden dat ze een druk sociaal leven hebben. Die meer dan duizend volgers zijn er toch niet zomaar gekomen?
Een verslaafde aandachtzoeker moet zich in bange dagen ergens aan vastklampen, maar ook al heb ik begrip voor hun situatie, het Eurovisiesongvisiefestival is daarvoor niet het geschikte evenement. Het leent zich weliswaar als geen ander tot ironie en de flauwste grapjes waarmee men kan scoren, maar het is jammer dat de twitterende goegemeente het uitgerekend tijdens zo’n halve of hele finale nodig vindt om zich met een stroom van 140 karakters in de aandacht te werken. Meer dan welk ander televisieprogramma is het Eurovisiesongfestival immers een spektakel waar je niet alleen maar wel in groep naar moet kijken. (Wie in het gezelschap van mensen zit te twitteren is toch ook heel erg eenzaam?) Al dan niet gespeend van ironie kan het leuk zijn om samen punten te geven aan de verschillende acts en de slappe lach te krijgen bij de groteske inzending van pakweg Moldavië. De ironische opmerkingen die de Belgische inzending standaard te beurt vallen, getuigen vaak van een lui opportunisme waarmee men bij een zo breed mogelijk publiek van yesmen hoopt te scoren. Jammer genoeg gaat een nieuwswebsite als deredactie.be daar gretig in mee en lijst het de populairste tweets op in een ‘livecenter’. Een beetje twitteraar, die zichzelf al te vaak serieus neemt, beleeft een geslaagde avond als hij of zij dat livecenter haalt. De natte droom van deze twitterende twijfelaar is tot nader order om door duizend(en) mensen grappig of clever gevonden te worden, met in het beste geval een hoop retweets en volgers als resultaat. Helemaal alleen in zijn slecht verlichte woonkamer kan deze persoon zich dan heel eventjes opwarmen aan de pseudo-aandacht voor hem of haar. Tot de respectieve tweet te ver naar de beneden gezakt is in de twitterfeed en het dus tijd is voor een nieuwe ironische knipoog.
Elke sociale mediajunk die naar de finale van het Eurovisiesongfestival zal kijken - ik viseer echt niemand van u - wens ik een laptoploze avond toe en het aangename gezelschap van vrienden waarmee het fijn onderling becommentariëren is.
Wie geen compagnie op de been krijgt voor een avondje Eurosong doet er misschien beter aan om naar een film te kijken of een boek te lezen. Welke mens van vlees en bloed kan immers de pijnlijke spreidstand aan tussen veel (virtuele) vrienden enerzijds en een eenzame avond voor de tv anderzijds?
Een verslaafde aandachtzoeker moet zich in bange dagen ergens aan vastklampen, maar ook al heb ik begrip voor hun situatie, het Eurovisiesongvisiefestival is daarvoor niet het geschikte evenement. Het leent zich weliswaar als geen ander tot ironie en de flauwste grapjes waarmee men kan scoren, maar het is jammer dat de twitterende goegemeente het uitgerekend tijdens zo’n halve of hele finale nodig vindt om zich met een stroom van 140 karakters in de aandacht te werken. Meer dan welk ander televisieprogramma is het Eurovisiesongfestival immers een spektakel waar je niet alleen maar wel in groep naar moet kijken. (Wie in het gezelschap van mensen zit te twitteren is toch ook heel erg eenzaam?) Al dan niet gespeend van ironie kan het leuk zijn om samen punten te geven aan de verschillende acts en de slappe lach te krijgen bij de groteske inzending van pakweg Moldavië. De ironische opmerkingen die de Belgische inzending standaard te beurt vallen, getuigen vaak van een lui opportunisme waarmee men bij een zo breed mogelijk publiek van yesmen hoopt te scoren. Jammer genoeg gaat een nieuwswebsite als deredactie.be daar gretig in mee en lijst het de populairste tweets op in een ‘livecenter’. Een beetje twitteraar, die zichzelf al te vaak serieus neemt, beleeft een geslaagde avond als hij of zij dat livecenter haalt. De natte droom van deze twitterende twijfelaar is tot nader order om door duizend(en) mensen grappig of clever gevonden te worden, met in het beste geval een hoop retweets en volgers als resultaat. Helemaal alleen in zijn slecht verlichte woonkamer kan deze persoon zich dan heel eventjes opwarmen aan de pseudo-aandacht voor hem of haar. Tot de respectieve tweet te ver naar de beneden gezakt is in de twitterfeed en het dus tijd is voor een nieuwe ironische knipoog.
Elke sociale mediajunk die naar de finale van het Eurovisiesongfestival zal kijken - ik viseer echt niemand van u - wens ik een laptoploze avond toe en het aangename gezelschap van vrienden waarmee het fijn onderling becommentariëren is.
Wie geen compagnie op de been krijgt voor een avondje Eurosong doet er misschien beter aan om naar een film te kijken of een boek te lezen. Welke mens van vlees en bloed kan immers de pijnlijke spreidstand aan tussen veel (virtuele) vrienden enerzijds en een eenzame avond voor de tv anderzijds?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten