Gisteren zat ik in het gezelschap van drie vrouwen mijn middagmaal te verorberen. We praatten over runderen, koetjes en kalfjes met name, zoals de verhuis van de een en het zwembad waarvan de ander droomt maar dat ze niet kan betalen en waar ze in haar tuin sowieso geen plaats voor heeft.
Vrouw 1 moet eind de dertig zijn, vrouw 2 halverwege de vijftig en vrouw 3 zou je nog gerust een ‘jongedame’ kunnen noemen. Zij zal hooguit 25 zijn.
De jongedame zei iets tegen mij tijdens het eten en onwillekeurig merkte ik plots haar felblauwe ogen op. Die waren me nog niet eerder zo opgevallen, het gebeurt niet zo vaak dat zij en ik samen aan een tafel zitten. Al even onwillekeurig als dat ik naar haar ogen keek zei ik: “Wauw, jij hebt felblauwe ogen, dat was me nog niet eerder zo opgevallen.”
“Aha, is dat uw versiertruc?” reageerde ‘vrouw 1’, een energiek en heel direct type, geamuseerd. Ik ontkende en zei dat het me gewoon plots was opgevallen en dat ik er verder niks bijzonders mee bedoelde. (“Wilt ge het met mij aan?” vroeg ik derhalve aan de 'jongedame'. Ze kon er mee lachen.) De jongedame besloot mijn opmerking over haar ogen op te vatten als een compliment en hechtte er naar ik aanneem verder niet zoveel belang aan. En zo was het goed want ik had er verder ook echt niks mee bedoeld. (Op een onbewust niveau had ik natuurlijk naar alle drie de dames gecommuniceerd dat ik op mijn gemak was in hun gezelschap, realiseerde ik me nadien.) Overigens had ik de jongedame niet eens een compliment gemaakt, want aan de kleur van haar ogen heeft zij geen enkele verdienste. Ze heeft mooie ogen, dat is waar, maar meer dan dat vast te stellen kan je niet doen.
Nu stel ik me wel de vraag waarom een positieve opmerking over iemands uiterlijk bijna per definitie ‘beladen’ is. Waarom mag ik enkel tegen mijn spreekwoordelijk lief zeggen dat ze mooie ogen heeft en niet tegen mijn spreekwoordelijke buurvrouw? Akkoord, het gaat hier over een man die iets zegt tegen een vrouw en het is een feit dat ik een man met mooie ogen slechts in zeer uitzonderlijke gevallen over zijn ogen zal aanspreken - maar voor de rest: wat doet her ertoe? Ik had kunnen zwijgen over de ogen van de jongedame, maar waarom in feite? Omdat ik bang zou zijn om flirterig over te komen? Dat zou dan eerder haar probleem zijn dan het mijne, als zij het zo zou interpreteren.
Vorige week maakte ik het trouwens nog bonter wat het positieve opmerkingen maken over andermans uiterlijk betreft.
Een vriendin van mij, onmiskenbaar een hele mooie vrouw, sprak over haar date met een jongen en zei te vrezen dat ze op hem een rare indruk had gemaakt. Ze zei dat ze veel stomme grapjes had verteld en weet ik veel wat nog. Niet dat ze per se spijt had van haar ‘optreden’ nochtans. Ze stelde zich gewoon veel te veel vragen en was heel onzeker, zoals ze dat wel vaker is.
Nu is deze vriendin werkelijk een bijzonder knappe verschijning en bezit ze een uitstraling waarmee ze heel wat blikken naar zich toetrekt wanneer ze pakweg op een terrasje gaat zitten. Als ik met haar iets ga eten in het etablissementje van onze keus zal menig heerschap zich stilletjes afvragen hoe ‘die kerel’ (ik dus) zich tegenover die mooie vrouw verhoudt. Daar durf ik rustig een sommetje op in te zetten.
Dus toen deze vriendin zich vorige week luidop afvroeg of haar date, met wie het best gezellig was geweest, nog wel opnieuw met haar zou willen afspreken, was ik oprecht verbaasd. Ik zei dat ze daar toch echt niet nodeloos aan hoefde te twijfelen want dat ze, naar ze zelf zei, op geen enkele manier de indruk had dat hij niet geïnteresseerd was om haar terug te zien en dat ze bovendien niet mocht vergeten dat ze er fantastisch uitziet (mijn woorden) en dat die jongen er wellicht alleen al daarom niet voor zou terugdeinzen om opnieuw in haar gezelschap buiten te komen.
Hoewel dit natuurlijk niet erg complimenteus was tegenover de jongen in kwestie, zei ik dit toch weloverwogen omdat ik gewoon eventjes door de ogen van ‘een man’ probeerde te kijken. Een man die een mooie vrouw herkent en op basis van haar schoonheid ongetwijfeld (of onherroepelijk) in haar geïnteresseerd zal zijn. Omdat dat nu eenmaal zo gaat tussen mensen die elkaar nog niet zo heel goed kennen.
(Ik durfde dit ook te zeggen omdat deze vriendin iemand is die zo’n antwoord als dat van mij nooit eendimensionaal zal interpreteren als een slijmerig compliment van een zielige aanbidder. Natuurlijk - ik kan niet anders dan het er even bij te zeggen - vind ik haar zelf ook aantrekkelijk, anders zou ik dit moeilijk kunnen schrijven, en ik meen dat ook als ik zeg dat ze er fantastisch uitziet. Maar om verschillende redenen is het voor mij helemaal niet moeilijk om geen amoureuze gevoelens voor haar op te vatten. En zo is het wel des te comfortabeler.)
Soit. Mijn vriendin ging niet concreet in op mijn uitspraak, wellicht omdat ze gewoon niet kon ontkennen dat ik gelijk had. Natuurlijk is ze zich er zeer goed van bewust dat veel mannen haar aantrekkelijk vinden, ze had mijn opmerking niet nodig om zich dat te realiseren. Alleen leek het mij niet overbodig om haar er droogjes aan te herinneren dat uiterlijke schoonheid een rol speelt wanneer iemand besluit om zijn of haar date nog een kans te geven. En ik wilde duidelijk maken dat ik het in dat opzicht een beetje flauw vond van haar om zelfs maar te durven denken dat haar date haar al na één ontmoeting - een aangename ontmoeting dan nog - zou hebben ‘afgekeurd’ omdat ze misschien een beetje 'raar' had gedaan. Als ze immers de moeite had gedaan om even ernstig na te denken en haar uiterlijke schoonheid in acht te nemen zou ze meteen beseft hebben dat die kans niet zo groot is.
(Kritische lezers, herleid ik mijn vriendin nu al te zeer tot een soort lustobject? Is dit misschien ronduit seksistisch? Ik wil alleen maar zeggen dat heel veel mannen belang hechten aan het uiterlijk van hun date en heel graag gezien worden in het gezelschap van een vrouw die onmiskenbaar zeer mooi is.)
Doch, had ik iets over het uiterlijk van mijn vriendin moeten zeggen? Natuurlijk niet. Maar het leek me wel een ter zake doend antwoord op de vraag die zij zich stelde. Bovendien hoefde ik niet bang te zijn dat het ‘fout-flirterig’ zou worden opgevat. En bevatte mijn antwoord een compliment? Hoegenaamd niet. Net als het meisje met de blauwe ogen heeft mijn vriendin geen bijzondere verdienste aan haar uiterlijk.
Mijn conclusie is dus ten slotte dat men mensen niet nodeloos in verlegenheid moet brengen met onverwachte uitspraken over hun uiterlijk, maar dat het ook niet nodig is om tegen de jongedame met wie je gezellig kan praten te verzwijgen dat ze mooie ogen heeft als die notie onwillekeurig door je gedachten schiet.
En een vrouw wier schoonheid slechts door weinigen zal worden betwist maar die eventjes haar eigen schoonheid uit het oog verliest of doet alsof die van geen tel is, moet er ten allen tijde aan herinnerd worden dat haar date haar als persoon dan misschien wel een beetje raar vindt, maar dat hij haar wellicht ook behoorlijk knap vindt. Dan is dat misverstand ook weer opgelost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten