Voor haar oktobernummer wilde het stadsmagazine InfoLeuven een artikel maken rond een van de projecten van de Dienst Diversiteit en Gelijke Kansen, waar ik werk. Een collega liet InfoLeuven weten dat zij dat artikel niet per se zelf moesten schrijven: “Wij hebben hier zelf een journalist rondlopen die dat graag zal doen en aan wie jullie dat kunnen overlaten.” Die journalist die dat graag zou doen was ik.
InfoLeuven was akkoord, maar als het mij om een of andere reden niet zou lukken, zouden zij “overnemen”.
InfoLeuven was akkoord, maar als het mij om een of andere reden niet zou lukken, zouden zij “overnemen”.
Dat hoefde niet, het is mij gelukt. Zonder enig probleem. Ik weet wel hoe ik een interview moet afnemen en hoe ik daar een artikel van maak. Dat ben ik niet verleerd.
InfoLeuven liet aan mijn collega weten dat mijn artikel er “op het eerste zich heel goed uit zag”. Op het tweede blijkbaar ook, want nu het gepubliceerd is, zie ik dat er geen woord aan is veranderd.
InfoLeuven liet aan mijn collega weten dat mijn artikel er “op het eerste zich heel goed uit zag”. Op het tweede blijkbaar ook, want nu het gepubliceerd is, zie ik dat er geen woord aan is veranderd.
Mijn collega’s feliciteerden mij (wat ik een beetje overdreven vond) en eentje zei dat het niveau van mijn artikel dat van de meeste InfoLeuven-artikels ver overstijgt. “Het zou ook in een serieuze krant kunnen”, zei hij. “Ik weet het”, zei ik.
Een andere collega vroeg of ik écht niet terug als journalist zou willen werken. “Nee”, zei ik.
“Maar het is toch zonde dat zo’n schrijftalent verloren zou gaan?”.
Een andere collega vroeg of ik écht niet terug als journalist zou willen werken. “Nee”, zei ik.
“Maar het is toch zonde dat zo’n schrijftalent verloren zou gaan?”.
Alsof een journalist schrijftalent moet hebben.
Nee, als journalist werken interesseert mij écht niet meer. Ik ben daarvoor niet geschikt. Mensen schijnen nog steeds te denken dat journalisten goed kunnen schrijven en dat dat het belangrijkste aspect is van hun job. De laatste tijd nog eens een nieuwssite bezocht? Goed kunnen schrijven is geen prioriteit.
Ik kan wel een beetje schrijven, maar kijk naar deze tekst en stel vast dat het ook niet ‘ik weet niet wat’ is. Wat moet een journalist dan kunnen? Ik weet het wel ongeveer, maar om hier mijn gedacht daarover uit de doeken te doen, nee, die moeite ga ik mij besparen. Ik ben echt waar niet geschikt voor de journalistiek. In de eerste plaats trouwens omdat er andere jobs zijn die mij meer kunnen motiveren. Taalles geven aan anderstaligen. Vluchtelingen opvangen. Kansarmen bij de samenleving betrekken. Al is dat natuurlijk ook niet allemaal even prettig of nuttig.
Ik kan wel een beetje schrijven, maar kijk naar deze tekst en stel vast dat het ook niet ‘ik weet niet wat’ is. Wat moet een journalist dan kunnen? Ik weet het wel ongeveer, maar om hier mijn gedacht daarover uit de doeken te doen, nee, die moeite ga ik mij besparen. Ik ben echt waar niet geschikt voor de journalistiek. In de eerste plaats trouwens omdat er andere jobs zijn die mij meer kunnen motiveren. Taalles geven aan anderstaligen. Vluchtelingen opvangen. Kansarmen bij de samenleving betrekken. Al is dat natuurlijk ook niet allemaal even prettig of nuttig.
Ik zou er als de dood voor zijn dat ik als beginnend journalist de opdracht krijg om een artikel te schrijven over de depressie van Lesley-Ann Poppe. Want die dingen gebeuren. En dan zeg ik beleefd: fuck off.
Daar heb ik verder niks aan toe te voegen.
***
Of jawel, ik heb daar wel nog iets aan toe te voegen. Tussen de lijnen kan je het al lezen: heel wat 'journalistiek' maakt mij boos. En ik kan maar boos zijn omdat ik eigenlijk nog wel een passie heb voor het beroep. Dat kon ik opnieuw vaststellen toen ik het artikel voor InfoLeuven schreef. Voortdurend realiseerde ik me tijdens het schrijven: ik doe dit graag. Maar professioneel? Nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten