Urenlang naar een haperend scherm kijken. Met ogen als die van een koe. Het is te moeilijk, het programma wil zich niet aan mij openbaren. Ik kijk in het boek, maar wil buiten glazen flesjes tegen een muur gaan gooien.
Het moet altijd moeilijker en moeilijker worden. Wij zijn supermensen met superambities, allemaal. Ik heb een keuze gemaakt en daar draag ik nu de gevolgen van. Geen begeleiding die daar wat aan kan veranderen.
Het hapert, het stokt, het herstart.
Het is vervelend, en deprimerend, en ook frustrerend.
Ik wil eerst weg, daarna nog steeds, en daarna dood.
Het maakt me onge-lukkig-lukkig-lukkig-lukkig.
En als het voorbij is, achtervolgt het me. Dan wil ik iets anders, maar doe ik nog steeds hetzelfde. Dan zijn vrienden mijn vijanden en vijanden mijn moordenaars. Dan maak ik plannen voor morgen die ik niet zou mogen maken.
En daarom lach ik om alles, om me recht te houden. Een kleuter met een mopje is dan mijn beste vriend. Als ik kan vergeten, ben ik in de wolken. Een hikkende, krakende, sputterende lach, die ik voel knellen in mijn keel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik poog absoluut 'idem hier'comments te vermijden maar ik kan het hier niet laten. Excuseer. Idem hier.
Een reactie posten