"Will fuck on first date"

Dat zegt ze toch, de t-shirt van Tom Boonen. Tombo ziet er achttien uit, Michel "won't kiss on second date" Wuyts, 81. Tom heeft gewonnen, Michel heeft bewonderd. De ene zegt "'t Is niet makkelijk als je Tom Boonen noemt," de ander heeft er andermaal een namiddag van plastische verwoordingen opzitten. Boonen vindt Wuyts met enige zekerheid "ne curieuzeuh", Wuyts vindt Tombo een fort, een kathedraal, een onneembare burcht, en zeker na vanmiddag.

Tombo is een sexy ventje. Zevenentwintig is hij en aan tomtosteron bij hem geen gebrek. "Boonen is gemaakt voor dit werk," zijn zweet parelt nog net iets sprankelender van zijn voorhoofd naar zijn neus, dan dat van de andere Cancellarae.

Hij is weer samen met zijn Lore, ook. In de periode toen het uit was, belde hij haar soms nog driemaal daags. Ze is niet zo mooi, niet zo speciaal, hij is dat wel allebei, maar hij is loyaal. Eenzelfde eerlijkheid in zijn houding jegens de pers: als hij heel eerlijk is, kan die zijn kloten kussen.

Een asceet is hij ook nog. En een sportman zonder meer. Telegeniek en oninteressant. Een winnaar op de fiets, een lullo voor de micro. De Kempenzoon met graagte, de wielergod tegen wil en dank. Het fuifbeest, ook, iets interessanter. De tiener in de dancing, met meisjes en pintjes en brommers.

Tombo kan een interview van vijf pagina's vullen. Hij is een kind uit zijn tijd, en die kunnen doorgaans vrij ongecompliceerd en ongeremd lullen. Musseeuw kijkt het met afgrijzen aan, zou het misschien allemaal willen overdoen. Tombo doet het beter, is sterker, een beer, een vent, een kathedraal, een fort, een held. Én een ongelooflijke sof van een interviewee. Tombo zet elke Michel Wuyts in de zeik met zijn tienerklets, maakt van elke heroïsche sportnamiddag een Ketnetprogramma.

Tombo, je was een genot om over de streep te zien rijden. Alsof er een berg duploblokken lagen te wachten op een driejarig jongetje.