De concentratie is er. De woorden stromen. Daarom kon ik vandaag zo genuanceerd ongenuanceerd mijn meningen spuien over alles wat me beviel en niet beviel. En dat was heel wat.
Toevallig deden ik en mijn arrogante airtje vandaag een kraakpand aan. Een kraakpand is een big no no, hier-o, als u de relnicht in mij even ruimte gunt, en na vanavond is dat er ook in geen lichtjaren op verbeterd. Gesloten deuren die me niet welkom heetten, donkere ruimtes die me deden vergeten dat ik me goed voelde, zoekende mensen die misschien wel nooit zullen vinden: het was er allemaal en het mag er allemaal blijven. Zonder mij.
Er was een concert, daar, en dat was evenzeer oorzakelijk voor mijn wat harde perceptie van de feiten. Kutmuziek gemaakt door mensen zonder inzicht, zonder houvast of filosofie en met een drummer die ik kende. Voor hem was ik daar.
Hij vroeg me achteraf naar mijn mening en ik drukte die goed uit, al zeg ik het zelf. "Euh, zijt ge zeker dat ge..?" beschermde ik hem. Maar hij was zeker. "Ik vond het eerlijk gezegd niét goed hoor. Om niet te zeggen dat ik het crap vond. Dikke crap, om eerlijk te zijn."
Een afgemeten knikje en een al even emotieloos "Ok", en we bleken alweer zowat uitgepraat. Ik wilde me niet excuseren voor iets wat ik uit de grond van mijn hart meende, zijn weinig sprekende reactie deed er ook geen goed aan. Hij leek zich te kunnen vinden in de bunker, in het donker, in de schlemiele kotsklank van de gitaar. Ik mocht hem niets verwijten, maar ging dat naderhand toch doen. Uit angst alweer, besefte ik vrijwel meteen.
En zo komt het dat ik snel eens een goede babbel met hem wil. Dat ik wil peilen naar een en ander. Laatst zegde hij me tijdens zo'n babbel dat hij "lang niet meer zo'n gesprek had gehad". Zelf heb ik elke dag zo'n gesprekken, én bevredigendere. Ik had u gewaarschuwd voor mijn arrogante airtje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten