*KNAL*

We gaan een limonaadje drinken. Een Ice Tea-tje. Daarvoor hoeven we niet ver te lopen. Ik kan sowieso niet ver gaan. We gaan gewoon naar de Pita Chef.

Ice Tea: €1.20. We drinken 'm ter plaatse op. Met de Pita Chef in kwestie hebben wij een babbeltje. Over (Turks) voetbal. En daarna - omdat het langer begint te duren dan je over voetbal kan blijven praten - ook over Kortrijk, de mijnen in Beringen, advocaten en notarissen en banken die "evil" zijn, en over zijn vader. Een man die zelfmoord gepleegd heeft, toen hij na een een ongeval in de mijn een been kwijtraakte.

"Wij zaten beneden en we hoorden boven *knal*," vertelt de Pita Chef bijna laconiek. "Hij had zichzelf door het hoofd geschoten, mijn vader. Tijdens zijn leven was hij nochtans een heel trotse man. Hij reed met een mercedes, zat altijd goed in het pak, had altijd zijn schoenen gepoetst voor hij buiten ging. Maar hij kon het niet verdragen met één been te moeten verder leven."

We zijn licht verbouwereerd door deze ontboezemingen, onze Ice Tea's zijn bijna op. De Pita Chef laat zelf verstaan dat het gesprek hier ongeveer mag stoppen. Hij zet stappen richting zijn coulissen, waar een tv en een vrouw wachten, en wenst ons een goede nacht.