Waar zijn die mama's?

Aaaah B.,
toe waar is je mama dan? Je mama die je vol met zoetigheid propt. Je hebt een vriend die weightwatchers volgt. Doe met hem mee!
Je kreeg telefoon vanmiddag. In de cafetaria. Gerieflijk kuierde je naar buiten, zoals je vriend G. dat ook doet. Verschil: bij G. past dat wel, zo'n airtje, bij jou is het ridicuul.
Je keek naar binnen, maar niemand keek naar jou. Ja, je was aan het bellen, maar nee, dat kon niemand wat schelen. Nochtans: ze hebben je graag. En ook dat is in weze ridicuul. Je bent een kladje van wie je zou kunnen zijn.

Toe waar is je mama dan? En die van jou, D.?
Jij hebt wel een leuke mama, dat kan niet missen, dat moet wel. En jij weet haar naar waarde te schatten. Je bedankt haar zelfs voor het avondeten en zonder dat ze erom vraagt begin je aan de afwas, vul je de afwasmachine.
D., jij bent lief. En schattig.

Later als ik groot ben wordt ik gelukkig. Nu schrijf ik nog dt-fouten in artikels. Omdat ik het te snel wil doen, niet omdat ik de regels niet ken. Waarom ik het te snel doe? Omdat ik het af wil hebben, tiens. Het af hebben is telkens een klein beetje kicken. Toch?

Ja, dat zei ik ook nog tegen P., letterlijk. "De kick van het af hebben. Streef die kick na." Hij bromde zijn deprimerende grommetje en ik wist dat ik me uit de voeten moest maken, zó deprimerend.
De mails van zijn mama, de sms'jes, het uitzichtloze. Hoe hij met zijn mama naar de stad rijdt waar de dokter hem onderzoekt, hoe hij in de auto met haar wat smalltalk verzorgt, als was ze de dokter in kwestie. Ik geef mijn eigen mama bij deze een virtuele knuffel. Het lieve mens, het schattige mens.

Als ze me vanavond maar niet belt, want dan ben ik weer bars. Ik ken mezelf.