Jubelende (jub)

"Het is u vast niet ontgaan dat er een nieuwe cd van dEUS zat aan te komen. Het vooruitgeschoven "The Architect" - met voorsprong de single van het jaar, daar durven wij halverwege 2008 al veel geld op in te zetten - wordt al een paar weken volledig terecht grijsgedraaid op alle radiozenders, en wie de band op Canvas aan het werk zag in de 'Lux XL' met Anton Corbijn, weet dat we het allerbeste mogen verwachten van de nakende clubtour. Als dEUS op 6 juli Rock Werchter afsluit, zullen wij, weer of geen weer, van een prachtige zomer spreken."

Tot zover de inleiding van het Humo-interview met Tom Barman, deze week.
dEUS wordt gratuit doodgeknuffeld, als u het mij vraagt, en dan moet u weten dat ik een meer dan gematigd liefhebber ben. Want zet er Hooverphonic of Sioen naast en je weet wie er onder de kerktoren is blijven kamperen en wie niet.
Maar dat gratuite.

"Nu al met voorsprong de single van het jaar," waarom zegt (jub) dat? Ik vind alleszins dat hij dat niet hoort te zeggen. Hij wéét dat niet, één, maar vooral: hij moet zijn lezers hun maaltijd niet voorkauwen met dergelijk sloganesk populairs. Zo platjes, zo matig. Ik vermoed dat zelfs Tom Barman het met me eens zou zijn, mocht het hem kunnen interesseren.

En dat flauwe verwijzen naar Rock Werchter. Wacht het af, man!
Toen ik de heren redacteurs op de Rock Rally-finale nog eens van dichtbij bekeek, bedacht ik me ook al dat die heren misschien eens een andere hobby moesten gaan zoeken. Niet dat ze een foute winnaar hadden aangeduid (daar spreek ik me hier niet over uit), nee, gewoon, dat grijze, dat Guy Mortiersfeertje, waar ik het nochtans zwaar voor heb, maar dat m.b.t. muziek wel al even gepasseerd is. Hun cd-recensies zijn ook niet je dat, zeg nu zelf.

Het interview met Barman is wel goed, maar dat komt door Barman zelf, een man aan wiens lippen je uren kan hangen. Zijn stopwoordjes en zijn hyperkinetische gedrag zijn goed weergegeven. En zijn passie, bezieling en energie ook. Tom Barman is een straffe gast. Heerlijk on-Vlaams, de mediameute en de bakvissen ten spijt.
Hij is vooral niet gewoon de-zanger-van-een-groepje, eigenlijk is hij een kunstenaar genre Jan Fabre of Luc Tuymans, en zo praat hij ook. Hem interview je niet uitsluitend over zijn liedjes, liever praat je met hem over een sfeer, een stad, een abstract gegeven waar hij een mening over heeft.

De nieuwe cd is trouwens zeer goed. Ik word de laatste tijd echt niet makkelijk meer van mijn sokken geblazen door muziek en ook "Vantage Point" slaagt daar niet in. Maar goed is hij dus wel, met "Favorite Game" en "Slow" als uitschieters. Dat iets demonischere zou ik graag zien terugkomen op volgende platen. De laatste nummers hebben me nog niet helemaal overtuigd, al zitten die merkbaar goed in elkaar, en "The Architect" is, laat ons zeggen, vooral verrassend, inderdaad. Maar "nu al de beste single van het jaar." Blablabla.