De gewone man in de Wetstraat

According to Humo heeft Yves Leterme half augustus tweeduizendacht wel weer een mediagewijze oplapbeurt verdiend. Het decor daarvoor is niet mis: een dubbelinterview met die andere Standardmens, Michel Preud'homme. Een interview, dus, waarin het er "onder vrienden" - ze hebben een sms-relatie! - amicaal en in een ontspannen sfeer aantoe zal gaan. Lees: waarin Leterme zijn kans schoon ziet om zich nog eens als vanouds als de "gewone man in de Wetstraat" kan profileren.

"Mannen in de zestien" is de toepasselijke, en clevere kop boven het artikel. Eronder Preud'homme - altijd al een toonbeeld van positieve energie, met zo'n man wil Leterme gezien worden - en de oppertsjeef op een paginagrote foto, lachend, want vrienden vanuit een gemeenschappelijke liefde voor dezelfde voetbalclub. Leterme kopt hier meteen enkele balletjes tegen de touwen en Preud'homme laat ze als het ware kwansuis door z'n keepershandschoenen glippen. Ook hij heeft er als een in het sjieke Keerbergen wonende Waal kennelijk baat bij dat er een positief klimaat rond de grote reformateur hangt.

Intussen trapt Leterme een goedgeplaatste penalty: "Mijn voorkeur voor Standard kost me stemmen."Preud'homme laat de bal glippen met de lovende woorden: "Andere politici zouden het verzwijgen uit angst dat men het hen kwalijk zou nemen." Hey Yves, je bent een van ons, denk ik op slag. Lieve tsjeef!

Verderop in het gesprek krijgt Leterme de kans om andermaal zijn imago van grijze muis van zich af te schudden, om zich vol genegenheid uit te spreken over zijn ouders, om het over zijn ziekenhuisopname te hebben (die van hem een méns maakte), om Guy Verhofstadt in één adem door te 'ont-menselijken', en vooral om alle lepe truken van de mediatrainigscursus uit te proberen. Wie hier in mee gaat mag het dan nog betreuren dat Leterme voor Standard supportert (een gelijkspel tegen Liverpool can't be wrong), hij zal Leterme een sympathieke peer vinden. En hij zal misschien op hem stemmen, als hij de kans krijgt. Of op Inge Vervotte natuurlijk.

Slechts aan het eind van het interview krijgt Leterme nog enkele ietwat neteliger kwesties voorgeschoteld, en op de vraag zijn eigen "Vlaams gevoel" te omschrijven komt Yves verrassend, maar toegegeven, aangenaam verrassend uit de hoek. De man van 800.000 zegt zulks namelijk niet te hebben, grotendeels door familiale toedracht, maar de manier waarop Leterme deze vraag bijna ludiek omzeilt getuigt van moed en relativeringsvermogen, bijna nonchalance. Alsof het hem niets zou kunnen schelen mocht hij nog wat potentiële stemmers verliezen door een mening als ging het om een voetbalvoorkeur.

Wat mij op een of andere manier doet uitkomen bij de vraag of Bart De Wever misschien ook voor een of andere sportclub supportert.