Ik heb geen tv om naar de Olympische Spelen te kunnen kijken. Daarom kijk ik 's ochtends naar de hoofdpunten via de sporza-site. Op die manier krijg ik het belangrijkste te zien, dat is zeker. Maar de spanning, de spanning blijft dan toch een beetje achterwege. En als er Belgen in actie zijn, geef toe, dan is het al snel een klein beetje spannend.
Ik woon op vijftig meter van een winkel waar tv's verkocht en gekocht worden. In de vitrine van die winkel staat een tv, de hele dag op sporza afgestemd. Wanneer ik er voorbijloop blijf ik wel eens even staan. Vandaag ging de finale hoogspringen door met Tia (zonder achternaam). Ik wist dat en liep pardoes langs die winkel. Op het juiste moment.
Ze waren nog met zes, en wij waren ook met zes toeschouwers ongeveer. Het ging omgekeerd evenredig: met hoe minder zij waren, met des te meer waren wij. Ze waren nog met vier en de lat lag al op 2.03 m. Slesarenko. Chicherova. La Tia, of course, en Blanka "heb ik iets aan van u" Vlasic uit Kroatië.
Tia ging vierde worden. Dat was niet erg. We waren met z'n allen tevreden, de meesten snapten er ook te weinig van om ontevreden te zijn. Elementaire vragen werden gesteld: "Doet Tia mee?", "Wa sport is dat?", sommige mensen gingen weg in het heetst van de strijd.
Tia sprong over 2.05 m - als eerste - en met een ongeziene belgitude stegen juichkreten op. Met bijna twintig waren we al, dus dat moet geklonken hebben. Het ging om zilver en goud, werd zelfs de leken nu duidelijk en dat was een openbaring. Een Franstalige mengde zich luidop in de debatten. "Allez Tià."
En Vlasic wist het. Haar benen waren dan wel lang genoeg, haar parmantige wezen was er niet klaar voor. Tia zag eruit als een laatstejaarsstudente geneeskunde toen ze tactisch naar de jury liep om Vlasic de genadestoot te geven. De oostblokpop moest nog één keer, en het ging mis zoals het nog duizend keer opnieuw mis had kunnen gaan.In tijden ben ik niet meer zo "onder de Belgen" geweest. Vermoedelijk was er dus zelfs een Waal - of een Brusselaar, ook al zo ver - en de Vlamingen die er stonden waren, situatiegebonden uiteraard, sympathíéke Vlamingen. We waren blij voor België, en "dat 't toch erg was, nog maar één medaille, en dat 't nu toch al iets beter was voor België." Ik werd socialer dan ik gewoonlijk pleeg te zijn en bijna had ik een stel grijsaards voor een pizza uitgenodigd. Bijna.
5 opmerkingen:
Goed is dit! (niet enkel dit bericht, maar je blog tout court)
Totaal naast de kwestie, maar ik wou het gewoon even zeggen.
Ik voel me ook echt Belg als ik zoiets zie. Sport kan een natie echt samenbrengen, zeker op de OS. Die vlag direct rond haar schouders. Het volkslied. Mooi.
Ik heb geen kabel en heb bijgevolg op een klein schermpje op mijn pc gekeken dat om de drie seconden haperde. Maar het werkte wel :).
Het is volledig aan me voorbij gegaan, en zo heb ik het graag. Er zal af en toe wel enige trots opsteken bij het horen van pakweg Toots Thielemans maar zelfs dan...en sport, nee hoor. Ik voel geen liefde voor "onze" atleten en hun prestaties, alleen desinteresse.
Maar kan je los van een 'Belgengevoel' de jarenlange arbeid van sportlui niet appreciëren, en hoe ze daar dan af en toe de vruchten van plukken, sezaar? Dat heeft toch heroiek?
een zeldzaam moment waarop ik me verwant voelde met de rest van de wereld, die sprong van Tia en de Spelen tout court.
ik lees je graag. maar dat heb ik al eens gezegd?
Een reactie posten