Het schilderij hierboven herkent u allemaal als "The starry night" van Vincent Van Gogh. Het is willekeurig gekozen. "The starry night" hangt in MoMa, New York.
Nu ervaart u het schilderij op die plaats met zijn wetten, zijn verbodsbepalingen. En er zijn ook normen voor hoe u zich zelf doorgaans gedraagt op zo'n plek. U maakt geen overdreven lawaai, u kijkt en bent rustig. Schilderijen vragen dat van u. De hoge muren waaraan ze hangen snoeren u sowieso de mond. Ergens staat een man in een bordeaxrode jas tegen een muur. Hij houdt u in de gaten.
En nu ervaart u iets anders. Dit is muziek, geen schilderkunst, u bevindt zich doodgewoon in de Wablief op Pukkelpop, niet in het prestigieuze MoMa. Een concert is naast een visuele ook een auditieve ervaring, daar waar schilderkunst enkel visueel is. Het auditieve element laat de muziek toe heel andere reacties bij de 'consument' los te weken. Bepaalde fysieke reacties, met name. Het is nu niet langer geoorloofd stil te staan, geen 'suppoost' die u zal tegenhouden.
The Hickey Underworld lokt, zoals u uit bovenstaand fragment kan opmaken, de aandrang uit om te bewegen. Voelt u het? Met uw hoofd een beetje op de maat, met uw voet om de drums te begeleiden? Bent u enthousiast dan gaat u verder en schudt u met de kont, gooit u de armen de hoogte in of bakent u voor zichzelf een vierkante meter af die u volledig in de oppervlakte benut met een geïmproviseerde choreografie. Dat mag allemaal op een concert. Nee.., móéten moet het niet. Niets móét.
Maar als u niet beweegt op de muziek dan bent u kennelijk letterlijk aan de grond genageld door de kwaliteit ervan. Of zijn er andere verklaringen?
7 opmerkingen:
Tiens, tiens. Ik vroeg net ongeveer hetzelfde in een open brief aan Alex Callier. Ik zweer u dat ik dit pas nadien zag. Geen idee wat de verklaring is.
Opspelende festivalvermoeidheid (loden benen, een tot moes geslagen kop, zware armen en een stinkende bek)
of erger nog, The Hickey Underworld die wel goed is en interessant maar niet funky genoeg.
Ik gok voorlopig op het tweede - hun optreden in de finale van Rockrally destijds vond ik erg zwak - maar vanavond, in mijn huiselijke omgeving, check ik dat bijhorende filmpje wel nog eens.
Dikke freaq! ;) Op de Rockrally heb ik destijds eeuwige trouw beloofd aan die mannen. Dat dat aan klein Vlaanderen mag ontspruiten en dat dat een wedstrijd mag winnen, dat vind ik van een goddelijke orde hoor. Met al die janetterijen overal.
Beste Alexander,
de mens is nu eenmaal een verlegen soort, dat over het algemeen zijn uiterste best doet om niet op te vallen...
Dat moet ik je toch niet vertellen?
Ella
Het is allemaal de schuld van het 'eeuwig jong'-ideaal, dat ons vertelt om naar rockmuziek te blíjven luisteren hoewel we de 20 voorbij zijn, al honderden rockoptredens gezien hebben en niet meer bij de eerste gitaaraanslag in joelen uitbarsten doch meteen met onze 'waar-lijkt-dit-op'-browser druk op zoek gaan naar vergelijkingspunten om straks aan de bar onze muziekkennis te kunnen etaleren. (Ik weet er alles van, ik ben namelijk zelf zo geworden).
Misschien is het niet zozeer festivalmoeheid, maar ook wel gitaarrockmoeheid. Ik dans meestal alleen met mijn dikke teen, maar de laatste keer dat ik op een optreden gedanst heb was bij Sharrie Williams en the Wiseguys, springerige blues met gospelinvloeden en met bergen soul en een frontmadam die haar good vibes tot ver achterin de zaal straalde. They caught me by surprise, wat van de meeste gitaarrock van tegenwoordig -of ze nu goed is of niet- en de bijhorende attitude niet meer gezegd kan worden.
Maar Ella, daarvoor staat al dat bier daar toch?!
Zoals Tom Antona van Alice Donu placht te zeggen: publiek is net als kakkerlakken, ze vluchten weg van verlichte plekken. Of om het met Cicero te zeggen: geen zinnig mens danst.
Een reactie posten