Pukkelpop 2008

Gisteren was ik op Pukkelpop. Het was leuk om nog eens op het festivalterrein te komen, het doet al vertrouwd aan. Van de concerten herinner ik me niet zo bijster veel meer, niet omwille van drank, ik ben gewoon niet goed in memorabele herinneringen opstapelen, maar als ik het allemaal op een rijtje zet komt er misschien meer uit het toetsenbord dan ik nu voor mogelijk hou.

Dus: het festivalterrein betreden en resoluut voor de kant van Dance Hall en Boiler Room kiezen (een kant waar ik anders toch niet kom). De Dance Hall baadde al om 14u in een penetrante pisgeur. Ik moest er warempel om grijnzen, zo komisch degoutant.

Van plan om eerst gewoon wat rond te sloffen, zag ik de Black Kids slechts even bezig in het voorbijgaan aan de Marquee, maar het leek erop dat ik niets zou missen als ik snel doorliep. Jong, cool, hip en dertien in een dozijnmuziek die in mijn ogen te veel aandacht krijgt. En ontdaan van al zijn franjes klonk dit gewoon als doorsnee britpop.

Vervolgens in de Club met een kwartier The Heavy wél aangenaam verrast. Ik had gelezen dat de zanger nog iets met Prince te maken heeft gehad, ofzo, en was dus aangesproken. Er werd soul met rock vermengd, en dat klonk heel 'plezant', naar mijn mening. Daarom had ik ook langer kunnen blijven dan ik deed.

Maar ik wilde naar Fuck Buttons in de Chateau. Geen idee wat te verwachten, maar een beetje benieuwd door wat ik had gelezen. Binnengeglipt, even moeten wennen en toen twee vierkante meter gezocht om ten volle te benutten met trancy bewegingen. Ik was helemaal méé ineens, en had spijt dat ik niet kon blijven voor deze sinistere en bijzonder opzwepende drones, die echt bezwerend werkten.

Waar ik dan naartoe moest? Naar The National, tiens, misschien wel de doorslaggevende reden waarom ik gekomen was. "'Boxer' is als een vriend," zo schrijven ze bij Humo, en niets is minder waar. Live werd ik niet teleurgesteld, maar echt in de ban was ik toch ook niet. Stond ik daarvoor te ver of was ik de enige die het metalige stemgeluid van de zanger wat storend vond? Wat het ook moge zijn: ik was blij met "Ada", met "Secret Meeting, en vooral eigenlijk met het up tempo kwartiertje van "Squalor Victoria, "Mistaken For Strangers" en ook het heerlijke "Abel". Wie "Boxer" nog niet heeft, kope hem blindelings.

The National stond daar overigens wat vreemd geprogrammeerd, om 15u 's middags. Iedereen weet ondertussen toch dat die groep veel hoger op de affiche verdient?

Plain White T's bleken die snoodaards van "Hey There, Delilah" te zijn, iets wat ik niet persé wilde weten, maar daarmee kreeg ik wel een antwoord op de vraag wat die voor mij onbekende groep op de Main Stage deed. Dát dus.

Yeasayer wat later in de Club, was the next thing on my list. "Bosjesmannenmuziek uit Brooklyn," had Eppo J. zich daarover ooit laten ontvallen en meer heeft een mens natuurlijk niet nodig om present te tekenen voor een concert van dat groepje. Ik vond het leuk, heel aangenaam en inderdaad speciaal, zonder er al dadelijk vat op te hebben. Die cd wil ik dus, net als die van Fuck Buttons, aan een 'luisterbeurt onderwerpen'. Daar dient Pukkelpop voor, toch?
Een tussentijdse award voor toffe look gaat hierbij trouwens naar de bassist van Yeasayer. De man in kwestie zag er met zijn wit marcelleke en paardenstaart uit als een trucker, en als een sympthieke ook.

En dan: hoera voor lichte nostalgie. Manic Street Prachers op de Main Stage, en tevens zag ik voor de eerste keer hoe die mensen eruit zien. James Dean Bradfield, die echt goed kan zingen, vind ik na vandaag, is een soort Ricky Gervais, en eens je je dat bedacht hebt gaat die gedachte een heel eigen leven leiden. Het concert was zowat wat je er van verlangt: wat greatest hits en wat stadionrock, of allebei tegelijk in dit geval. Voor tijdens een dood moment met je rug tegen een boom dus.

Volgende groep op de Main Stage zou Bloc Party zijn, en ik had me voorgenomen eerst maar eens te kijken vooraleer ik er weer een oordeel over klaar zou hebben. Intussen plande ik de tijd te doden met Black Mountain in de Club, maar nog niet binnen wist ik al dat dat plan de boekhouding niet zou overleven. De stem van die zangeres, die ook bij Lightning Dust zingt, kan ik nu en dan gewoon echt niet hebben. Ik dus mijn plaats gaan innemen halverwege de Main Stage.

En ja, na vandaag heb ik een mening die alweer wat gefundeerder is dan eergisteren: Bloc Party, ik vind er weinig aan, nu ook al live niet. Zo jong, zo modern, zo leeg. De knullen gaan het blijkbaar op een volgende cd met pc-gamegeluidjes proberen, dat laat die kutsingle - oei wat een woord - "Mercury" ook al uitschijnen, en ik zal ze niet tegenhouden, maar ik denk dat ik het met dat gropeje voor bekeken houd, momenteel. Het interesseert me gewoon helemaal niet, dat geluid, dat sfeertje, die zanger met zijn boodschap. Ofzo.

Vervolgens moesten er knopen worden doorgehakt en achtte ik de tijd gekomen alle soorten janetterij even achter me te laten. Ik koos ervoor Alela Diane een nummertje te horen zingen - schattig meisje - in plaats van heel even Neurosis mee te maken, wat veeleer een greep in het onbekende zou zijn. Neurosis plan ik eerder op cd te ontdekken, want wie hun nummer "Given To The Rising" gehoord heeft, de titeltrack van de laatste cd, weet dat die groep iets te bieden heeft dat 'diep' gaat.

Maar dus de janetterij achterlaten, vond ik, en daardoor werd een andere keuze plots heel evident. Jamie Lidell mag dan wel niet volgende week op Maanrock te bezichtigen zijn, toch had ik fuckin' veel zin om voor The Hickey Underworld naar de Wablief? te gaan, om aldaar eidelijk nog eens te bewégen op muziek waarvan ik wíst dat ik ze geweldig zou vinden. Zo gezegd, zo gedaan, en of het de juiste keuze was, u mag één keer raden. Is het belachelijk om te stellen dat je The Hickey Underworld de beste groep van de dag vind als je daarna nog naar Sigur Rós gaat kijken? Misschien wel.

Want voor die Ijslanders verliet ik dus schuimbekkend de Wablief (ik danste letterlijk buiten) en ging weer naar de Main Stage, waar het die laaste uren te geburen stond. Had ik hun opkomst al gemist, ik kan het me niet herinneren, feit is dat Sigur Rós er al stond en dat die sprookjesachtige muziek al over de weide weerklonk. Ongelooflijk toch hoe Sigur Rós van de the masses geworden is. Zes jaar geleden kocht ik "de foetus", en toen was die helemaal van mij. Nu ligt die plaat kennelijk op het salontafeltje van elk getrouwd koppel. Het concert had daar allemaal niet onder te lijden en maakte indruk in zijn eigenaardigheid, imponeerde door zijn eigenheid, zijn originaliteit en zijn intensiteit. Na vanavond kan ik niet anders dan zeggen dat dit een hele speciale groep is, waar ik nog maar eens goed voor zal moeten gaan zitten en wiens verdienste en invloed ik niet snel nog zal minimaliseren. Straffe kost. Met een fantastische zanger en een sexy (shit welk instrument speelde hij - ja, een man - nu eigenlijk weer?) muzikant met een zwarte baard.

Oh ja, en de sneeuwstorm die met papiertjes over het publiek werd uitgestrooid. Heel geslaagd. De groep was op een bepaald moment geheel onzichtbaar.

Er was dan nog Elbow in de Marquee, een waardige afsluiter zonder meer. Het is een beetje jammer dat ik eigenlijk niet echt veel van de groep ken, een hiaat dat ik dringend moet opvullen. Guy Garvey is samen met Jonsi van Sigur Rós ook wel de zanger van mijn Pukkelpop, prachtige stem heeft die man, live niet minder dan op cd. Jammer eigenlijk dat Elbow weer tussen twee stoelen viel, en ik de Marquee verliet voor Soulwax. Was het het waard, ik vroeg het me toen al af. Maar ik deed het.

Was het het waard? Moeilijk te zeggen. Het was uit nieuwsgierigheid dat ik ging, zo van "waar staat Soulwax tegenwoordig eigenlijk voor?" Dat ze niks meer uit "Much Against Everyone's Advice" spelen wist ik natuurlijk al langer, maar dat ze nu ook geen 'nummers' op zich meer spelen, dat wist ik niet. Wat we dan kregen was één lang elektronummer dat louter bedoeld was om op te fuiven. Daarvoor was het ook bijzonder geschikt, en ik ga niet zeggen dat het mij niet gelukt is om me te smíjten, maar misschien hou ik toch meer van een klaasieker Soulwax. Misschien? Stiekem weet ik het zeker. Hun act is zo clean, met die vijf mensen op een rij. Die knopjes waarvan ze zich bedienen, dat bijna steriele. En amper contact met het publiek. Wat zal een nieuwe plaat geven, ook? Allemaal vragen, en daarom voorspel ik dat ik opnieuw naar Soulwax ga kijken, de volgende keer als ik de kans krijg.

Tot zover mijn Pukkelpop 2008. Ik heb er wel van genoten, geloof ik. Het is een must om er te zijn, en ik denk vaak: "als ik daar al niet naartoe zou gaan, waar moet ik dan eigenlijk nog naartoe?" Bij deze dus, en ja, volgend jaar allicht opnieuw, misschien weer "combi". We zullen zien.

Voor compacte verslagen van een hoop concerten, lees Humo.