Verkeerde straat

> Word ik later ook zoals jij en zovele anderen?
< Wat bedoel je, zoals ik en zovele anderen?
> Wel, zichtbaar ongelukkig en geketend aan een doorsnee leventje dat je toen je jong was zeker niet voor jezelf in gedachten had.

Ik heb alles zelf in de hand. Het hangt slechts af van mijn wil en inzet om ergens te geraken. En toch: ik ben bang. Misschien zelfs al paniekerig. Soms wil ik stoppen, wat stoppen ook mag inhouden. Stoppen klinkt als de remedie voor deze kwestie. Euthanasie om te overleven.

Om zes uur 's ochtends word ik er van wakker, dat is nooit eerder gebeurd. Misschien word ik er niet van wakker, maar het is wel het eerste waar ik aan denk. Gejaagd denk ik na over welke richting mijn leven dan wél uit moet gaan. Ik heb ideetjes, maar zal ik ze ook in de praktijk kunnen omzetten?

Ik vraag me af hoe ik moet bewegen en waarheen. Of ik nog kan bewegen. Het is maar een idee, maar ik sta stil. Verlammingsverschijnselen.

> Hoe voelt het om 's ochtends op te staan in een leeg huis en te ontbijten aan een tafel waar de kruimels van een hele week nog opliggen? Hoe voelt het om de boeken op die tafel aan de kant te moeten schuiven om er in de plaats het oud brood en het restje confituur op te kunnen zetten?

Dit zijn het soort vragen die je aan niemand stelt maar aan zovele mensen zou kunnen stellen. Vijftig zijn ze, soms maar vijfendertig en het is allemaal veel sneller gegaan dan ze het voor mogelijk hadden gehouden.

< Tot voor een paar jaar was ik gelukkig en leek ik mijn schaapjes op het droge te hebben. Beginnersgeluk besef ik nu, want waar het voor mij is misgegaan.. Ik moet een verkeerde straat zijn ingereden, zo'n straat die doodloopt en waarin je niet gedraaid raakt.

Ik heb niet het gevoel dat ze gewoon een verkeerde straat zijn ingereden, het lijkt er eerder op dat ze een garage zijn binnengereden die zich hermetisch gesloten heeft op het moment dat ze uit hun auto wilden stappen.

En gesloten garages zijn stekedonker. Geen hond die daar ooit komt zoeken.