poesleuven@gmail.com

Dat kopje omlaag, met grote ogen misschien speurend naar iets minuscuuls op de grond. In de grootst mogelijke onschuld. Er zit iets van een onpeilbare nederigheid in die blik, al kan dat niet, want een kat kent dat niet, nederigheid. Hoe het ook zij, het is een hartverscheurend beeld.

Het is zo triest dat dit katje vermist is. Ik heb haar foto gezien op een papier met een begeleidende brief van het gezin dat haar kwijt is. Het hangt aan een automaat waaruit ik regelmatig een ice tea haal. De familie hoopt dat het katje gevonden wordt, het is nog een kitten schrijven ze. Ze missen haar verschrikkelijk schrijven ze. Ik kan me dat heel concreet voorstellen. Een verstikkend gevoel.

Het katje is zwart met een witte buik en witte pootjes, maar van dat laatste ben ik niet honderd procent zeker. Als je haar gezien hebt kan je mailen naar poesleuven@gmail.com. Het papier hangt uit in de Bogaardenstraat. Ik heb er geen idee van naar waar zo'n beest in het midden van de stad zou kunnen gelopen zijn. Er zitten in die buurt wel een aantal zwerfkatten. Weten die er meer van? Dat zullen we niet te weten komen. Hoe graag zou ik dat beestje naar haar baasjes terugbrengen. Zo graag.

Ik beeld me in hoe een dochertje van een jaar of acht haar ogen rood huilt om de vermiste kat. Ik beeld me in hoe haar zus van twaalf haar probeert te troosten. Ik beeld me in hoe haar ouders op hun tanden bijten. Ik weet nog goed hoe ik me jaren geleden voelde toen onze kat eveneens vermist was. Twee volle dagen. Ik kon daar niet mee omgaan, ik wilde niks meer doen. Mijn moeder zei dat iemand haar misschien 'meegenomen' had. Ik had die persoon kunnen doodslaan. Hebben mensen er eigenlijk wel een benul van hoe een mens een kat kan missen? Geëmotioneerd schreef ik een klef afscheidsgedicht. Het scheelde niks of er was een symbolische begrafenis van gekomen.

Kom terug, katje. Kom terug.

De foto van dit katje heeft mij zachtjes in het hart geraakt. Dit grootse symbool van onschuld gaat door merg en been. Het contrast met de manipulatieve, van cynisme en opportunisme doordrongen mensenwereld is zo verschrikkelijk groot. Ik zoek in mijn leven naar een manier om die onschuld, die schoonheid, zachtheid, liefde, in mijn ontgoochelde, geslachtofferde, cynische zelf te incorporeren. Daarom kan ik, ik zou bijna zeggen, iets leren van katten. Ik kijk hoe zij dat doen, dat vredige verlangeloze leven. Ik heb hier al ooit verklaard een kat te willen zijn. Zoals ik ook eens geschreven heb dat ik Nijntje had willen bedenken om bij duizenden onschuldige peuters een gevoel van blijdschap te veroorzaken. Maar dat zal er niet van komen in mijn leven. Mooie woorden waar geen daden op zullen volgen. Of iemand zou met mooie pretentieloze oneindig onschuldige tekeningen moeten komen die ik dan van oneindig onschuldige teksten zou voorzien. Dat contrast tussen de onschuld van een kat of een baby en het gehaaide over lijken gaan van de slechte mens houdt mij geweldig bezig.

Breng die kat terug, iemand. Breng Poes terug. Stuur dat gezin een mailtje, ze hebben er - is dat al niet even hartverscheurend? - speciaal een gmailadres voor aangemaakt. Loop door de buurt van de Bogaardenstraat - bij café De Appel - en kijk uit je doppen. Vind dat beest en mail naar poesleuven@gmail.com. Oh wat zou ik die mensen graag hun kat teruggeven. Ik zou daar dingen uit mijn eigen agenda voor schrappen.

Vind dat beestje, iemand. Please.