Zelfs als u hun muziek maar niks vindt

Dus: E. wil naar Marktrock. Hij is drummer in een groepje en neemt deel aan een wedstrijd. Hij verzamelt stemmen om zijn groepje op Marktrock te krijgen. Het lijken wel kinderen. Zijn mama mailt heel het dorp met de vraag op haar zoontje te stemmen. Onder het mom 'we willen u niet stalken' word ik gestalkt.

Ik stem op de concurrentie.

Let: ik heb zeker dertig keer op zijn groepje gestemd. Ik loods(te) hen mee naar een nipte tweede plaats. Ze moeten echter eerste worden en die droom drijft weg als ik er de ranking op nakijk. Daarom een ander mailtje met weer een vracht uitroeptekens en zinnetjes als "Zelfs als u hun muziek maar niks vindt" of "Zelfs al komt u nooit op Marktrock". Aaaargh.

Zijn we 24 of 14?

Ik stem op de concurrentie. Twee schattige meisjes van 19. Ze maken van die benen-over-elkaar-geslagen gitaarnummertjes à la Kate Nash ofzo. Een klein beetje verleidelijk natuurlijk, maar wat onnozel. Alleszins een geschikter Marktrockgroepje dan die vier te oude kinderen met hun 70's-lang haar en hun bij wijle ijle koeienblik waarachter ik joints moet vermoeden.

Ik ga toch niet naar Marktrock.

Win ze, zou ik ze zeggen, ik zou het ze wensen. Maar dat ze mij er nu maar mee met rust laten. Ik ben met andere dingen bezig.

Zoals de vraag: ben ik 24 of 14? En: waar ligt mijn seroxat?