Op de aandachtshoerderij

Haha, jongens en meisjes, is het niet ongelooflijk dat die Twitter me nog steeds in een houdgreep heeft? In een steeds strakkere houdgreep nog wel. Ik ben me zo aan het aanstellen! Ik ben een aandachtshoer, ja, ik ben streng voor mezelf. Waarom? Omdat ik nooit een aandachtshoer heb willen zijn natuurlijk. Een hoer. Komaan, daar moet ik toch geen tekeningetje bij maken?

Het zou ronduit grof en kort door de bocht zijn om alle Twitteraars nu even heel goedkoop aandachtshoeren te noemen. Dat ga ik dan ook niet doen, al zou ik met een dergelijke provocatie misschien wat naambekendheid verwerven (want ja, ik zal deze tekst op Twitter posten en proberen om 'm zo goed mogelijk in the picture te spelen middels bepaalde hashtags ofzo - ik zie wel). En laat dat nu net de reden zijn waarom ik steeds vaker op die onnozele Twitter zit en domme tweets probeer te bedenken. "Zie mij! Zie mij! Ik ben Ali en ik wil dat jullie mij leren kennen. Of toch op z'n minst mijn blog lezen. Omdat ik aspiraties heb als schrijver-journalist en via Twitter daartoe stapjes in de goede richting hoop te zetten. Ik weet van anderen dat ze het ook op die manier proberen."

(A propos, nu ik het spreekwoordelijk over hoeren heb: is Hot Marijke eigenlijk een échte hoer? Dat is geen provocatie. Ze doet aan SM en ontvangt gasten tegen betaling. Dat is toch prostitutie, of ken ik er niks van? Is dat misschien escorte of nog iets anders? Ik ken er niks van.)

Dat ik Hot Marijke onlangs een klein beetje geschoffeerd heb was wel leuk. Dat ik mijn uithaal postte op Twitter en dat die haar onder ogen kwam. Dat ze het zelf tweette richting de andere bekenderikken die ik in mijn tekst had aangehaald. En dat ze me nu op Twitter volgt. Dat kan ik toch een heel klein beetje een doorbraak noemen, of niet? Nee, waarschijnlijk is daar nog veel meer voor nodig. Een waar en weldoordacht Twitterbombardement.

(Staat u me overigens een grapje toe: wanneer ik een afbeelding in mijn tekst voeg, moet ik beslissen waar deze komt te staan en op welke grootte. Voor bovenstaande van Hot Marijke koos ik voor 'klein' en 'rechts', en laat dat nu net zijn wat ze in het echt ook is. Haha.)

Maar om terug te komen op mijn aanzet: ik ben dus een echte aandachtshoer, hé? Dat me dat zo bezighoudt, die mogelijke naambekendheid via Twitter. @inebenzine, een Twitterfan en kennis van me - echte naam: Ine Peers -, heeft haar job te danken aan Twitter. Stel dat mij dat lukt, een job vinden via Twitter, zou dat toch heel wat zijn. Daarom dus dat ik me in de kijker wil spelen, wat overigens niet evident lijkt, voorlopig. Ik zit aan een schamele 59 followers, waaronder, met permissie, een hoop oninteressant volk. En er is ook geen hond die mijn lullige boodschappen retweet. Ik zou er, mocht ik in een minder bloeiende levensfase zitten, enorm triest van worden, maar dat is nu niet het geval. Enkel die Twitter als medium zet me aan het denken. En mijn oordeel erover is eerder negatief dan positief, al schuift het, tot mijn ontzetting, gestaag naar het midden op. (Ken ik mezelf dan zo slecht?)

Wie ook veel aandacht wil is Duchka Walraet. (Bij deze, beste Duchka: 't is graag gedaan.) Zij is een fervente Twitteraarster die de polemiek niet uit de weg gaat. Een tijdje geleden haalde ze via Twitter keihard uit naar Bart De Wever en haalde daarmee - ze kon het zelf niet geloven - 'Vlaanderen Vandaag' op VT4. Daarop stuurde ze deze ironische boodschap de wereld in. Niet slecht gedaan, me dunkt. Goed gemaakt, compact en behoorlijk aanstellerig. Iets om op te pikken en te verspreiden kortom. Wat ook gebeurde, geloof ik (ik zat in die periode nog niet veel op Twitter).
Ik zou Duchka Walraet overigens terloops ook een aandachtshoer kunnen noemen, maar dat zal ik maar niet doen. Het zou laf zijn om zoiets te zeggen, al was het maar omdat ik haar nog nooit heb ontmoet. Wel hebben we al onpersoonlijke berichtjes over en weer gestuurd, waarbij ik me een sollicitant voelde die de aandacht probeert te trekken van iemand die enkele treden hoger staat op de ladder naar eeuwige roem.

Twitter is dus eigenlijk ook behoorlijk vernederend, en ik moet me ernstig de vraag stellen of ik door een online medium vernederd wil worden. Ik weet zeker van niet, maar in deze moet ik eerlijk zijn en zeggen dat ik toch vooral mezelf verneder. Het ben ik die hengelt naar aandacht en goedkeuring. En ik zoek zelf het contact op in de hoop door iemand 'opgepikt' te worden. Michel Baeten, de populairste doch voorts onbekende twitteraar @mbaeten, heeft, geloof ik, al een mediacarrière aangeboden gekregen, die hij evenwel afsloeg. Zou het voor mij het summum zijn om een mediacarrière aangeboden te krijgen? Nee, ik geloof van niet.

Maar een schrijver-columnist-journalist worden - zoals mijn grote held hiernaast -, dat zie ik dan wel weer zitten, denk ik. Liefst van al ook redelijk anoniem. In tijden waarin nog amper lange teksten gelezen worden. (Als u zelf hier bent aanbeland, wil u dan alstublieft een reactie achterlaten, al is het maar een 'x'? Maar zet er dan ook uw naam bij, want anders weet ik het niet eens zeker, dat u het bent.)

En ik post dit dus wel degelijk ook op Twitter (én Facebook). Om consequent te zijn. En omdat die zelfvernedering minder erg is dan ze klinkt.

Ook hoop ik eens in een #FF-tweet terecht te komen, de code die populaire mensen gebruiken om andere Twitteraars onder de aandacht te brengen onder het mom van: 'deze hier is ook interessant, hij verdient een duwtje in de rug'. Laat dat mijn doel zijn voor de maand januari, in een #FF belanden. Als me dat niet lukt, moet ik misschien toch maar mijn conclusies trekken en de Twitterdeur achter me dichttrekken.