Tekstanalyse van een andere blogger

Gisteren of eergisteren heb ik een tekst gelezen waar ik luidop om moest lachen. Zonder een spoor van ironie, maar wel omdat ik hem niet minder dan hilarisch vond. Vind, moet dat zijn, want ik lees hem nu opnieuw, al voor de vijfde keer.

Het gaat over deze tekst van ene Jelle Dehaen, de blogger achter Altijd Nieuwjaar. U zal 'm wel moeten lezen, die tekst, om met mij mee te kunnen richting volgende alinea's want ik plan enkele hilariteiten uit 's mans opstel te plukken en toe te lichten waarom ik ze zo hilarisch vind.

Ten eerste: dat hele opstel van Dehaen is om te lachen. En inderdaad: ik lach erom. Ik wilg het door de schrijver wellicht beoogde effect zonder tegenspartelen in. Ik lach luidop en dat is iets dat ik maar zelden doe. De tekst is kurkdroog en zo heb ik mijn flauwekul het liefst.

'La vie sexuelle'. Frans. Geweldige keuze. Om een of andere reden uitermate grappig. Een Nederlandse vertaling zou nooit zo leuk zijn en Dehaen moet dat ook beseft hebben. Dat Frans brengt tevens een sérieux met zich mee dat hier hoegenaamd niet nodig is. En ook heeft dat Frans een ietwat erotische bijklank, wat hier ook als een tang op een varken slaat. Omzeggens.

De titel: 'Desire!' Dat uitroepteken. Magnifique! Dat woord op zich ook: desire. Weerom: uitstekende keuze.

Dat citaat van Lady Gaga is ook niet onbelangrijk. Heb ik het met u al over het begrip 'je ne sais quoi' gehad? Jazeker. Een torenhoog je ne sais quoi heeft dat citaat in het geheel van Dehaens tekst. Maar een meerwaarde vormt het wél.

"In zijn schokkende autobiografie gaat Jelle Dehaen geen taboe uit de weg; met een niets ontziende eerlijkheid beschrijft hij drie decennia van seksuele driften en uitspattingen."

Dit is promopraat op z'n onnozelst, en dus grappigst. Ik heb ervaring met persberichten en heb dergelijke zinsconstructies al geregeld zien passeren, meestal totaal misplaatst. Hier werkt het echter fantastisch. 'Niets ontziende eerlijkheid', zoiets zou een mens dus nooit zéggen. Zo'n term past nog het best in het jargon van een vent met een stoere stem die op 2BE een actiefilm aankondigt. Dinsdagavond, na een flutserie.

(Er is één ding dat ik jammer vind als ik Dehaens promotekst lees: hij heeft het niet consequent over Dehaen, maar spreekt ook over Jelle. Het gebruik van de familienaam is leuker. Het benadrukt de zo geestige sérieux, de afstand tussen lezer en schrijver.)

'Een erotische sluimertoestand'. Gewichtige bewoordingen maken bijna alle teksten al dan niet gewild grappig. Mensen die zichzelf serieus nemen, kunnen er zich maar beter voor hoeden.

'"Lange tijd vertrouwde ik niemand die net pannenkoeken had gebakken."' Enig, die 'huh?' die ik daarbij als lezer meekrijg.

De uitroeptekens in de commentaren van de recensenten. Ernstige recensenten zullen zelden uitroeptekens gebruiken. Dat het hier wel gebeurt, is natuurlijk een expliciet bewijs dat het om groteske flauwekul gaat. Des te leuker natuurlijk.

'Dehaen behandelt uitvoerig het ontstaan van het internet en de gevolgen voor de seksualiteit van de Westerse mens.' 'Uitvoerig behandelen', prachtige combinatie. En de abstractie van die 'Westerse mens', geen idee over wie het gaat en dat is ideaal. Abstractie en vaagheid wekken vaak een vermoeden van mysterie dat niet zelden onterecht is.

Het woord 'soelaas', om met mijn opsomming door te gaan, kan nooit genoeg worden gebruikt. Prachtig woord, echter opvallend vaak gebruikt in een humoristische context.

Om nog even terug te komen op uitroeptekens: mijn mening over het gebruik daarvan is tweeledig. Enerzijds storen ze me mateloos, met name dan wanneer Gelukkige Mensen ze te pas en te onpas gebruiken om er helemaal niks mee te verduidelijken. Anderzijds ben ik het uitroepteken zelf meer gaan gebruiken de laatste jaren - ik gebruikte het vroeger werkelijk nooit, - omdat ik denk dat mensen uit mijn occasionele en welgemikte uitroeptekens menen te mogen afleiden dat ik gelukkig ben. En of ik al dan niet gelukkig ben doet er dan minder toe, als de mensen dénken dat ik gelukkig ben, is het mij al best. Mensen houden vooral van gelukkige mensen. Ongelukkige mensen gaat men onbewust uit de weg.

Dehaens laatste alinea is honderd procent copypaste-werk en daardoor des te grappiger. Ook omdat ze helemaal mijn intrinsieke afkeer van het boek 'Desire! La vie sexuelle de Jelle Dehaen' - die pompeuze titel blijft een giller - tegenspreekt. En de opgestapelde cliché's missen hun effect niet. Hier hoort een lachband bij.

Aan het eind van mijn lectuur van 's mans tekst moet ik me ten slotte onherroepelijk afvragen wat Dehaen met zijn tekst bedoeld heeft. Ik weet het niet. Persoonlijk is mijn hang naar dolle pret de voornaamste reden waarom ik schrijf, - ik vind schrijven vaak dolle pret - en bij Dehaen zou dat ook weleens het geval kunnen zijn. Ik zou het hem eens moeten vragen. Hij lijkt me een intrigerende, ja, zelfs een boeiende man.