Ik, een mooie jongen

Ze had een vreemd moment uitgekozen, daar, bij 2°C gezeten op het terras van de Panos, om te verklaren dat ze me een mooie jongen vond. Verscholen in onze jas aten we een lange rozijnenkoek en dronken we capuccino, onderwijl duchtig koolstofdioxide de lucht in blazend, omdat het nu eenmaal bijna vroor, maar zij het een goed idee had gevonden om toch maar buiten te gaan zitten en ik die niet genoeg had geprotesteerd.

Ik was opgelucht dat ik er zeker van kon zijn dat ze enkel zei wat ze dacht en dat ze niks van me wilde. Ik, een mooie jongen - het was een complimentje dat om mijn tegenspraak smeekte, maar ik liet het over me heen rollen en lachte alleen maar eens. Ik was wel gevleid - uiteraard. Even leek het er op dat ik nog iets meer van haar wilde, maar ik besefte op tijd dat ik net iets moois gekregen had. Dat dat al ruim volstond.

Ze vond mijn haar mooi, maar dat had ze me al eens eerder gezegd, meende ze zich te herinneren. Dat had ze juist. Maar nu vond ze me maar meteen helemaal mooi. Zij en ik kennen weinig barrières moet gezegd, al was het na al die vele jaren zonder contact pas de derde keer dat we elkaar terugzagen. Ze vertelde dat ze al zes maanden geen seks meer had gehad, dat ze er ook geen behoefte aan had, dat ze zichzelf te dik vond, haar haar weer stijl wilde, een persoonlijk gedichtje had geschreven dat ze aan mij wilde voordragen.

Ontwapenend was het. Verslavend...

Dat gedichtje was autobiografisch en niet verkeerd. Een keer of vier begon ze een melodie te zingen - "een liedje van Birdy" - waarbij ik snel en luid mijn keel schraapte als om voorbijgangers op haar gezang te attenderen. Dan stopte ze natuurlijk onmiddellijk, maar was gegeneerd noch geïrriteerd. Ze is een klassiek geschoolde zangeres, ze kan motherfucking goed zingen. Ik wil dat ze me zangles geeft, zodat ik toonvast kan meezingen met 'The Road To Mandalay' van Robbie Williams.

We gingen een plantje kopen voor haar nicht - snel snel omdat ze haar bus moest halen. Terwijl ze een plantje uitkoos, kocht ik een kaartje met daarop het woord 'zomaar'. 1,25 euro is een fortuin voor een kwinkslag, maar ik had zin in een geintje. Ze kon er om lachen, maar ik weet zeker dat ze dat kaartje al lang niet meer heeft.

En ik herinner me nog veel specifiekere details van die dag. Maar wat ik er het laatst van zal vergeten - misschien zal ik het nooit vergeten - is wel dat ze me een mooie jongen noemde. Dat was mij nu eenmaal nog nooit eerder met zo veel woorden door een meisje verteld. Behalve dan door eentje, maar dat was tijdens de seks.