Driejarenplan

Trouwen, kinderen, bouwen, verklaarde ik eergisteren tegen een goede vriendin: dat is mijn driejarenplan tot aan mijn dertigste. Wij aten een hapje ter gelegenheid van mijn zevenentwintigste verjaardag en ondanks de pijntjes die de ouderdom met zich mee begint te brengen, beleefde ik (met de namiddagsiësta in het verschiet) een erg mooie moment.
Trouwen, kinderen, bouwen, op respectievelijk mijn zeven-, acht- en negenentwintigste. Zodat ik op mijn dertigste verjaardag tevreden achterover kan leunen, beseffend dat ik aan alle voorwaarden heb voldaan om verder een mooi leven te kunnen leiden. Ik nipte van mijn ice tea en zag het al helemaal voor mij. Binnen drie jaar wil ik daar zijn. In mijn eigen huis op het platteland, tevreden in mijn fauteuil.

Het is best ambitieus, dat besef ik. En het zal goed vooruit moeten gaan. Bovendien zal er voldoende geld in het laatje moeten komen opdat ik een lening zal kunnen aangaan. En er stelt zich ook al een eerste praktisch probleem: ik heb nog niemand gevonden met wie ik wil trouwen of iemand die met mij wil trouwen, terwijl dat huwelijk voor het einde van dit kalenderjaar toch achter de sleep zou moeten zijn. Daarom een oproep via deze weg: wie met mij wil trouwen en zich voorts in mijn driejarenplan herkent, laat vrijblijvend een reactie achter of, misschien beter, PM mij. Liefde is geen voorwaarde!

Op 28, in 2015, wil ik een kind. Liefst eentje dat ik zelf verwekt heb, maar indien dat niet zou lukken is het ook niet erg - adoptie, in vitro, you name it. Gewoon, een kind. Om mee te kunnen praten met de collega’s. Op mijn mega-afstompende, weinig tot de verbeelding sprekende werk, dat van deze kritische en fantasierijke boy een kastplantje zal maken. Maar dat is nodig, zelfs de eerste voorwaarde, wanneer je een kind wil opvoeden! Standvastig zijn, een zekere job, niet teveel fantasie of gekkigheid. Die lening, remember? Dat jarenplan. En oersaai en voorspelbaar worden. “Vannacht drie keer moeten opstaan voor de kleine, nu doodop, ik ga koffie halen.”

Tussen de soep, de fruitpap en de patatten zullen madame en ik op immoweb.be naar een betaalbare woning zoeken, ergens in een straal van 15 kilometer rond Leuven. Bierbeek, Binkom of Boutersem zijn dan mogelijkheden. En in één ruk beginnen we voor onze kleine van zes maanden al een crèche en een kleuterschool te zoeken ook. Die wachtlijsten, weet u, dat is me toch een pest!

En hoewel ik weet, zoals ik hier al aangeef, dat dit traject niet zonder blutsen en builen zal worden afgelegd: als ik aan die fauteuil denk en hoe ik daarin op vrijdagavond zal indommelen terwijl ik naar ‘De grote sprong’ op vtm kijk, dan is het me dat meer dan waard!
Hoezo het huisje-tuintje-boompjeverhaal belachelijk? Typisch iets voor jonge mensen om te zeggen. Ik ben nu 27 en krijg stilaan andere inzichten. Een vrouw, een kind en een huis, op mijn 27, 28 en 29. Dat is nu prioriteit en krijgt eventjes voorrang op uw comazuipgewoontes. En ik herhaal mijn oproep: wie met mij wil trouwen (m/v met talent - liefde is geen voorwaarde) en zich herkent in mijn project, laat rustig een reactie achter. Dan maken we een afspraak om een en ander meer in detail te bespreken. In welke maand we willen trouwen en waar; of we dat kind zelf willen verwekken of niet; en waar we onszelf over drie jaar zien wonen (in welk dorp, maar ook eventuele aparte leefruimtes binnen het huis zijn bespreekbaar).

Alvast bedankt.
En voor zij die nog 27 moeten worden: ik wens u op die leeftijd evenveel wijsheid toe als ik nu heb.