Gisteren, the sequel

Vroeg ik me gisteren nog af of ik die-tekst-voor-dat-schoolproject wel op mijn blog mocht "pleuren", dan stel ik vandaag met enige zekerheid dat dat inderdaad wel degelijk mag.
Niet alleen omdat ik de tekst herwerkt heb en hij in die aangepaste versie in het schoolkrantje zal verschijnen, maar ook, en zelfs vooral, omdat die-van-recht vandaag bezig was over auteursrecht en ik daar een argument meen opgevangen te hebben dat me gunstig leek. Wat het mens nu weer precies zei is me helaas al lang weer ontgaan.

Bij deze:

I hate the nineties

"Heeft een horde twaalfjarigen zich nog maar pas overgegeven aan Tektonik, dan kunnen de twintigers onder ons dezer dagen ook weer lustig aan het hypen gaan. Een eerste “weemoed des levens” blijkt zich immers van deze laatste groep meester te hebben gemaakt, en daar komt – zo blijkt uit de massaal positieve YouTube-respons op oude muziekclips – een brandend verlangen naar de muziek uit de gouden jaren ’90 van.

Nu mag u enig sarcasme niet voor waarheid nemen en veronderstellen dat ik aan het vorige decennium muzikaal niets overgehouden heb. Meer nog: niets is minder waar. De nineties brachten mij immers de grunge met Nirvana en zijn volgelingen, hertekenden de Belgische rockscene ten goede met dEUS en Evil Superstars, en maakten het me kort voor het millennium ook nog eens mogelijk mijn zakgeld aan ander dierbaars (lees: het WK ’98-stickerboek) uit te geven, toen het illegaal downloaden zijn intrede deed.

No offense at all, dus, 90’s-fanboys,… móchten jullie het tenminste over dezelfde jaren ’90 hebben als die waarover ik spreek. En dat – ik had het natuurlijk aan mijn gulden paaseieren kunnen voelen – is bepaald niet het geval. Mijn Kurt Cobain blijkt immers jullie Pat Krimson te zijn – of zo leid ik af uit de commotie rond Westerlo’s finest - en mijn gelauwerde grunge schijnt jullie levendige herinnering aan dat dozijn pseudo-Zillioniaanse nachten in de Carré te Willebroek.

Legt u zich evenwel rustig te slapen op uw verfoeilijk paar oren, snoodaards: zelfs mocht ik over een duizendkoppig legioen beschikken, ik zou nog geen oorlog ontketenen om mijn schriftelijke pleidooi in slagkracht om te zetten. Meer zelfs: ik vlij mijn mooie hoofd op het dichtstbijzijnde kapblok en herhaal, mocht u dat willen, een drietal keer (met tegenzin): “Mijn zaak is een verloren zaak”. Want 21.500 bezoekers op de eerste I Love the 90’s-Fuif can’t be wrong. Daar kan zelfs ik althans niet tegenop.

Rest er mij dus nog u een maximum aan plezier te wensen tijdens het met betraand gezicht doornemen van uw vers afgestofte Joepie-archief. Ook zal ik u voorts op geen enkele manier verhinderen uw 2 Fabiola-singletjes nog grijzer te draaien dan ze al zijn. En gedurende deze door u afgebakende feestperiode zal ik, mij gevraagd naar mijn favoriete one-night stand, sec en zonder verpinken “Kim Kay” antwoorden. Als ik al niet voor Alana “mijn sextape duurde langer dan mijn zangcarrière” Dante kies tenminste."