Mathematisch poëtisch

Zonder uitzondering hebt u vorig jaar "Das Leben der Anderen" gezien. Of u net als ik grijnzend de zaal van uw keuze verliet, is nog iets anders. Telkens ik een goede film zie betrap ik me aan het eind ervan op een onnozele grijns waarmee ik al minutenlang naar het scherm blijk te staren (dat persoonlijke feit vertel ik váák). Gelukkig hoeft niemand die grijns te zien, denk ik op het moment zelf. Jammer genoeg kunnen sommige mensen me in het donker niet zién grijnzen, denk ik soms achteraf.

Soit.

Nadat ik "Das Leben der Anderen" had gezien, wilde die film me niet onmiddellijk loslaten. Thuis luisterde ik via YouTube herhaaldelijk naar "Die Sonate vom guten Menschen", ik heb een zwak voor piano. Maar helemaal geweldig is de scène waarin dat lied door Georg Dreyman ten beste wordt gegeven. En dan nog vooral omwille van de kop van stasi-agent Gerd Wiesler, gespeeld door Ulrich Muhe. Wat hou ik van die rol, van dat personage.

De muziek zette me aan om iets op te schrijven, om een gedicht te schrijven, om te proberen een gedicht te schrijven. Vroeger deed ik dat wel vaker - puberteit. Maar ik kreeg iets op papier, vond ik.

Wiesler

Mathematisch poëtisch
Uw emotie hermetisch
Esthetisch voor ogen
Grijsgedraaid

Uw kantoor en uw hoofd
Gij zijt kaal, van gedachten
Dient hogere machten
Kunt zwijgen

Maar het schijnt dat gij
Schijnt waar wij
Niets kunnen zien
En het blijkt dat gij lijdt
Als die trek om uw mond
U bevrijdt

Want het ijs in uw blik
Uw bevroren gedicht
En de schim van uw stap
In uw schaduw betrapt
In het licht van uw zon
Uw benauwend salon
Gij vergrijpt u en loert
In een boek dat u roert