Nogal wat gedichten lezen
als doodgewone proza, met
enkel dat verschil dat
de tekst, zoals hier,
in strofes gegoten wordt, en
er hier en daar een wat
vreemde komma tussen de
woorden wordt geplaatst.
Ik moet daar altijd om lachen.
Nee, liever dan poëzie
op zich, lees ik er
recensies over.
De meeste poëzie vind
ik immers zodanig
onbegrijpelijk dat ik
er bepaald niet vrolijk
van word.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
dacht ik vroeger ook - maar er komt verandering in, recensies kunnen daarbij helpen, of een boek als In liefde bloeyende van Gerrit Komrij
Een reactie posten