Ik weet zeker (nee, da's niet waar) dat ik lief ben. Innemend en lief.
B. verzamelt dopjes (is dat het woord?) van plastieken (of is het 'plastic'?) flessen voor haar kleuter-nichtje en vanmorgen kon ik met twee stuks bijdragen aan haar verzameling. Ze stak haar duim omhoog toen ik ze op haar bureau legde, want ze kon niks zeggen, ze was aan het telefoneren.
Ik ben verlegen en ik speel dat uit. Niet te veel, maar gedoseerd. Een fluistertoon - ik zou elk moment kunnen ziek worden, denken ze misschien - omdat ik niemand wil storen.
En als ze met me praten dan doe ik m'n best. Ik betrap mezelf erop dat ik het ook probleemloos leuk vind, het hele 'het'. Het houdt me bezig, laat me leven, doet me nadenken, houdt me scherp.
Ik ben raar (nee sorry, niet dat verhaal weer).
Ik heb een mail, een belangrijke. Belangrijker dan dit bericht belangrijk voor me is.
Tot binnenkort (misschien al morgen?).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Lees jij Pironik? Dat moet je eens doen, dit is zo herkenbaar. Tenzij je Pironik bent natuurlijk.
En wij hopen op tot morgen. Al klinkt dat wat hypocriet want ik ben al twee weken nergens meer gaan lezen. Maar morgen heb ik tijd.
het is beter dan de pironik van tegenwoordig.
Ah, gij komt hier ook, ja... Ik had het kunnen denken.
En 't is ondertussen al morgen, Alexander.
Een reactie posten